Lege terrassen

Was het tweede pinksterdag behoorlijk terrasweer, afgelopen weekend was miezerig, koud en winderig. Op een willekeurig terras hoorde je bezoekers bijkletsen over van alles, proosten op ieders gezondheid, plannen maken, sporten weer oppakken, meer bewegen. Het meest gehoorde woord was zoals altijd ‘leuk’. 'Leuk hoor', 'wat ontzettend leuk', 'was het leuk?', 'ja, zo leuk.' Op de tweede plaats, ‘Gezellig’. 'Wat was het gezellig', 'gezellig geweest', 'spreken we gezellig af', 'lijkt me gezellig.'

Je zou zeggen dat al die gasten veel stof hebben voor eindeloze gesprekken maar toch waren er weer koppels die naast elkaar plaatsnamen, hun mobieltje tevoorschijn haalden en wezenloos naar het schermpje staarden. Pas opkeken als de ober naast hun stond om de bestelling op te nemen. Tot mijn stomme verbazing ging de man van een ander stel ook nog eens opzichtig staan bellen. Liep bloedirritant regelmatig op en neer om te laten zien hoe vreselijk belangrijk hij was. Je zag dat meerdere mensen zich hieraan stoorden maar de kakker ging onverstoorbaar verder. Liep daarna tot ieders leedvermaak hard tegen de punt van een bank aan, bleef minutenlang wrijven over zijn pijnlijke scheenbeen.

Amersfoort klimt langzaam weer uit een diep dal. Helaas waren de weergoden met het verkeerde been uit bed gestapt, bleef het fris en wisselvallig. Als uw stukkiesschrijver, tevens bewust mobiel onbereikbaar, naar de binnenstad wil fietsen staat bij elk straatje en steegje een dranghek en aardige verkeersregelaar. Fiets moest worden gestald op de Havik, geen fietsen naar binnen. De kroegbazen hadden alle ruimte hard nodig voor hun terras met anderhalve meter tussenruimte. Markten waren verplaatst om zoveel mogelijk stoeltjes en tafeltjes kwijt te kunnen. Is het uitgerekend die dagen pokkenweer! Er zaten wat mateloze optimisten met een drankje, kaasplankje of bakje nootjes maar het was eigenlijk treurig, had te doen met de horecamannen en vrouwen. Was niet leuk en gezellig maar behelpen.

Toch was er zowaar een verdwaalde toerist met korte broek, witte benen en fototoestel met zijn vrouw op sandalen, zonnebril, petje en paraplu. Troosteloos gezicht op alle pleinen maar er gebeurde tenminste wat en er werd weer wat omgezet hoewel het vast nog bij lange na niet genoeg is geweest.

Terug naar huis fietsend zie ik op het veld aan de IJsselstraat twee groepen aan het fitnessen. De ene groep met dames op leeftijd, de andere groep met jong, oud en sporters in rolstoelen. Tegen zwarte boksballen aan de bomen geknoopt slaan ze, vanuit de rolstoel of staand, er fanatiek op los. De andere groep dames op leeftijd staat gebukt op matjes. Blijf gefascineerd kijken als de lang niet altijd strakke billen op en neer gaan op commando van de instructrice. Als de groep opeens in schaterlachen uitbarst vermoed ik dat een van de dames spontaan een windje heeft laten ontsnappen!

Joop de Keijzer.