Afbeelding
pixabay
Column

De wereld, Nederland staat op zijn kop

19 maart 2020 om 11:02 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

Wat de ene dag nog kan, is de volgende dag risicovol of niet meer mogelijk. Wat ik nu schrijf kan morgen alweer anders zijn. Wat een verandering in een paar weken. Het gaat te snel, je kunt het gewoonweg niet bevatten. Het lijkt een boze droom maar het is de harde werkelijkheid. Een groot deel van de dag wordt opgeslokt door het coronavirus. Het liefst zou ik nu een winterslaap houden en weer wakker worden in de wereld die voor mij normaal was.

Binnen een paar weken verdwenen de kussen/handen en werd het 'ellebogen'. Waar de kinderen nog niet lang geleden competitie speelden was alles opeens voorbij. Waar we eerst nog relaxed dagelijks boodschappen deden kijken we nu schuchter om ons heen en zijn we zelfs massaal gaan hamsteren. Ik durf het haast niet te zeggen, maar ook ik heb wat extra's liggen, just in case. Ik durf trouwens al een tijd niet meer te niezen, dit terwijl ik gewoon allergisch onderlegd ben. Waar ik onlangs nog als nuchtere Hollander opkeek naar iemand met een mondkapje op in het winkelcentrum, houden we nu iedereen op afstand. Nu we steeds meer schokkende beelden uit Italië zien dringt het besef echt door. Waarom zou ons dit eigenlijk niet kunnen overkomen? Keuzes die ze daar moeten maken tussen leven en dood. Ik hoor over de eerste zieken in de omgeving. Vreselijke kriebels overvallen me. Zelfs over de wc-rol grapjes kan ik steeds minder lachen.

Thuis werken, horeca dicht, grenzen dicht, kinderen thuis, alles wordt afgezegd.

Sommige mensen hebben gewoonweg van de een op andere dag geen werk meer. Dit heeft gevolgen die nog niet te overzien zijn. Sommigen onder ons krijgen juist alle druk. We zijn afhankelijk van bepaalde groepen zoals de zorgverleners. Zorgverleners die uiteraard net zo erg inzitten over hun gezondheidsrisico's. Onzekerheid, onwetendheid en angst. Dit is serieus. Nederland staat op zijn kop. We moeten positief maar realistisch blijven. Positief, ik vind het lastig. Want waar gaat het heen? Hoe lang gaat dit duren? En hoe komen we hieruit? Niemand weet het. Waren we te nuchter, te naïef, zijn we te laat?

Alles wordt stil. We hebben allemaal hetzelfde doel, de wereld moet beter worden. Ik krijg de tijd om na te denken, tv te kijken en de natuur in te gaan (voor zolang het kan). Zelfs om een keer echt grondig schoon te maken. Kijkend naar het zwarte water in mijn emmer was dat zeker een goed plan.

Het geeft me, gek genoeg, ook een soort van rust. Bewustwording van de natuur om mij heen en de liefde die ik voel voor mijn dierbaren. Even geen gehaast en een keer rustig een boek lezen. Hoe mooi zijn de initiatieven die ontstaan om ouderen, daklozen of zieken te helpen. Tranen in mijn ogen bij het zien van de mensen die klappen en muziek maken in Italië. Een goed voorbeeld dat we overnamen. Saamhorigheid, ellende brengt ons samen.

Dan het besef dat de natuur tot rust kwam in Wuhan. Er was weer blauwe lucht te zien en er waren weer vogels te horen. De vissen die toch bleken te zwemmen in de wateren van Venetië. Bewustwording ontstaat, we luisteren en zien de geluiden achter de paniek. Staat het leven wellicht bewust even stil? Is het de natuur die ons terugfluit?

Wat had ik graag naar mijn vrienden in Brabant gegaan. We wilden ze zo graag even knuffelen, ze hebben onlangs namelijk een dierbare verloren. We willen ook zo graag onze zieke (schoon)vader van 87 bezoeken die alleen in een revalidatiecentrum ligt, herstellende van een heupoperatie. We willen erg graag naar mijn schoonmoeder die alleen is achtergebleven. Niemand komt meer bij haar langs. Alleen zijn is nu nog zwaarder. We helpen zoveel mogelijk, bellen en sturen kaarten.

Het is fijn om op dit soort crisismomenten kinderen om je heen te hebben. Kinderen relativeren, maken het luchtiger en maken je glimlachen als de wereld die in brand staat.

,,Mam, deze vakantie is wel anders, aan de ene kant leuk, je hoeft niet naar school aan de andere kant, je kunt niet zoveel".

,,Het is ook geen vakantie" zeg ik ,,het is heel erg wat er allemaal gebeurd."

"Mam, weet je, ik bekijk het gewoon van dag tot dag, mag ik een snoepje?"

Geweldig, wat een wijsheid.

Bianca van der Linden-Snel.

Bart Belterman
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie