Honderdjarige

,,Welke temperamentvolle toptennisser werd in het nummer 'Chalkdust' gepersifleerd in de tachtiger jaren," vroeg uw stukkiesschrijver, tevens bezeten gravelvreter, aan burgemeester Bolsius nadat hij in een geestige toespraak tennisvereniging Alta had gefeliciteerd met hun honderdjarig bestaan. ,,Was dat niet John McEnroe," hoorde ik 'm zeggen. Hij wist het. Daarna dronken we een glaasje bubbels op de eeuweling, Bolsius met spa bubbels en de Keijzer met prosecco bubbels.

We waren op de Heemskerklaan waar de receptie voor (oud)leden werd gehouden. Heb op de oude locatie aan de Oranjelaan nog een aantal jaren als groundsman/parkbeheerder gewerkt, ben daarna lid geworden van deze club op de Berg. Daar speel ik op maandagmorgen met nog vier krasse tennisknarren de sterren van de hemel, breng de tegenstanders met mijn toverballen regelmatig in verwarring.

Even terug naar de periode dat ik daar werkzaam was en de jonge tennisgoden van toen nu weer terugzag, 35 jaar later. Veel legendarische Altanezen slaan nu een balletje in het hiernamaals onder toeziend oog van tennisleraar Martin Knol. Herinneringen kwamen tijdens de gesprekjes al snel weer boven. Zuinige dames die hun theezakje liefst twee keer gebruikten, de sproeier die ik een keer de hele nacht liet aanstaan, het veel te kleine frituurstelletje voor die honderden kroketten tijdens het competitietennis. Mijn baard die er voor de allereerste keer afging om geld op te halen voor het nieuwe park. 'Toppers van Toen', waaronder Haiko Bloemendal, Saskia Krens en Joke Hehenkamp die voor volle tribunes zorgden. Legendarische voorzitters zoals de aimabele Geert Keyser en de wat strengere maar rechtvaardige Hans Weerstra die zorgden dat de vereniging er goed voorstond en ook na de verhuizing op hoog niveau kon blijven spelen.

Dat het in die tijd wel een beetje elitair was bleek wel uit de ballotage van nieuwe leden en de onberispelijke spierwitte tenniskledij. Terugkijkend was het een mooie maar loodzware tijd waar mevrouw de Keijzer en mijn schoonvader absoluut onmisbaar waren in de drukke periodes met competitietennis, toernooien en feestavonden. Als ik na afloop naar mijn gele mini Cooper strompelde was er vaak geruis in het struikgewas en in de rododendronstruiken naast de oprijlaan klonken kirrende geluidjes.

Op 29 maart is er groot feest met tennis, kraampjes, muziek, zeer zeker sterke verhalen en smeuïge anekdotes uit die lang vervlogen Alta tennistijd. Er leven nog maar weinig leden uit die spraakmakende periode maar op de braderie tevens familiedag (29 maart) zullen we zeker nog effe terugblikken naar die tijd toen tennis nog 'tannis' was, de snoeppot op de bar steevast elk week moest worden bijgevuld, er altijd wel iemand liep te mekkeren over de staat van de tennisballen en ik, als het tennisseizoen voorbij was, zeker een maand nodig had om weer op krachten te komen!

Joop de Keijzer.