Daan Pot geniet van diversiteit bij APWC

AMERSFOORT Voor Daan Pot was de overgang naar APWC een sprong in het diepe. De 26-jarige voetballer is de enige autochtone Nederlander in het eerste en daar baalt hij van. Niet omdat hij zijn plek niet weet te vinden, maar door het stigma dat over andere nationaliteiten heerst. ,,Het zijn ook gewoon mensen met een goed hart."

Jeroen van der Veer (@JeroenvdVeer)

Aan vooroordelen doet Daan Pot niet en daarom besloot hij zich vorig jaar maart te melden bij APWC-coach Iman Evre. De middenvelder zocht een team waar hij attractief voetbal kon spelen en al snel kwam hij uit bij de paarswitten uit Amersfoort. Dat de vereniging bekend staat als club met veel allochtone jongens, maakte de toenmalige speler van VVZA niet uit. Sterker nog; dit was één van de redenen dat hij sinds dit seizoen het shirt van APWC draagt.

,,We moeten af van de vooroordelen", zegt Pot stellig. ,,Hierdoor ontstaat polarisatie en dat is jammer. Ik ben met mijn vertrek bij VVZA uit mijn comfortzone gestapt en dat heeft mij als mens veel gebracht. De jongens hebben mij goed ontvangen en we hebben de mooiste gesprekken. Over voetbal, maar ook over het geloof en over hoe zij het vinden dat anderen naar hen kijken."

Ze voetballen hier met hun hart en hebben ook hun hart op de tongLIEFHEBBERS Zelf groeide de Amersfoorter op tussen diverse nationaliteiten. Samen met zijn vrienden Daniel en Erwin was hij elk vrije moment op het trapveldje naast de Zevensprong te vinden. ,,Ook daar liepen allochtone jongens. Zij zijn technischer dan Nederlanders en ik vond het prachtig. Dat vonden anderen ook, maar gek genoeg deed niemand mee. Wij wel. Het maakte ons niet uit dat zij een andere nationaliteit hadden, want we deelden dezelfde passie. Daarnaast toonden wij interesse in hun cultuur en dat creëerde vertrouwen en een band."

Ook nu merkt Pot een barrière. Bij zijn overgang naar APWC werd regelmatig gevraagd wat hij als Nederlander tussen al die Marokkanen en Turken moest. Zelf dacht hij daar niet over na en was hij alleen maar blij dat hij met spelers als Kaya, Aoualad en Nalbantoglu kon spelen. ,,Die gasten zijn liefhebbers en willen ook mooi voetbal spelen. Daarom klikte het direct."

,,We praten over van alles", vervolgt Pot. ,,Ik begrijp hen nu ook beter. Zij vinden het ook rot dat ze onder een vergrootglas liggen. En waarom? Omdat ze een andere achtergrond hebben? Ik baal daar van, want we moeten daarmee ophouden. Het is toch raar dat geen enkele Amersfoortse club tegen APWC wil oefenen omdat er een negatief beeld heerst. Nou, ik kan je vertellen... dat is onzin. Mijn teamgenoten willen juist bewijzen dat ze goede jongens zijn, maar krijgen de kans niet."

VERBINDEN Op voetbalgebied maakt Pot ook stappen. Hij begon met een basisplaats, maar een blessure gooide roet in het eten. Nu maakt hij zijn minuten als aanvoerder bij het tweede en hoopt hij straks weer aan te sluiten bij het eerste. ,,Wij hebben jongens die aanvallend denken. Laat mij die persoon zijn die voor hen het vuile werk opknapt. Ik hoef die steekpass niet te geven als ik weet dat Kaya dat goed kan. Mijn taak is de bal te veroveren en deze door te geven aan een van de anderen. Ik kan oprecht genieten van het spel van APWC en daarin ken ik mijn rol. Ik ben een verbindende speler geworden."

Onze stad heeft behoefte aan een open houdingHet woord verbinden is gevallen en dat is iets wat Pot ook buiten het veld hoopt te doen. Zijn ervaringen bij APWC deelt hij met anderen om zo het negatieve beeld over de club te vervagen. Daarnaast was de Amersfoorter vrijwilliger bij MatchPoint en verbond hij bedrijven aan hulpbehoevende mensen. Ook helpt hij teamgenoot El Khalki met diverse maatschappelijke projecten. ,,Ik wil graag iets voor de maatschappij en Amersfoort betekenen. Leren van elkaar, ervaringen delen en elkaar motiveren en inspireren. Dat kan alleen maar als je met elkaar in gesprek gaat en van elkaar wilt leren. Want achter een cultuur of een achtergrond zit een mens en achter een mens zit een persoonlijkheid. Dit maakt iedereen uniek, dus stap van de vooroordelen af en vraag naar de gewoonten en visie van iemand op zijn of haar leven."

,,Onze stad heeft behoefte aan een open houding", aldus Pot. ,,Tegenwoordig zie je vlogs en blogs waarin de monoloog centraal staat, terwijl je elkaar inspireert en van elkaar leert in een dialoog. Ik hoop dat ik Nederlandse jongens kan overtuigen om hun negatieve ervaringen of verhalen over de mensen met een andere afkomst aan de kant te schuiven. Dit begint al van kleins af aan door met elkaar op pleintjes te voetballen. Voetbal verbindt, ongeacht leeftijd of afkomst." Toch moest Pot zelf ook even wennen aan de cultuur. Bij APWC zeggen ze wat ze vinden en dat maakte hem in het begin onzeker. ,,Ze voetballen hier met hun hart en hebben ook hun hart op de tong. Goed is goed, slecht is slecht. Dat vond ik lastig, maar ze willen alleen maar helpen. Als ze niets hadden gezegd, had ik mij zorgen moeten maken. Ze hebben mij omarmd; fantastisch vind ik dat. Laat mij dan maar die ene autochtone Nederlander zijn tussen de allochtone jongens; ik leer als voetballer, maar ook als mens. Een win-winsituatie."