Vrijwilligers Hospice Dôme: 'Vroeg of laat breek je een keer'

AMERSFOORT Vrijwilligers zijn gewenst en geliefd. In deze maandelijkse serie treden ze voor het voetlicht. Vandaag zijn dat Tineke en Ina van Hospice Dôme.
Marcel Koch

Het gesprek is half op weg als Tineke (65) in de knusse huiskamer van het hospice zegt dat elke vrijwilliger vroeg of laat wel een keer breekt. ,,Nee, dat is helemaal niet erg. De voorvallen die we hier meemaken, zijn soms zo intens verdrietig, die laten je heus niet onberoerd. En gelukkig maar, we zijn geen robots.'

Ter illustratie schetst de vrijwilligster van het eerste uur het trieste beeld van een meisje dat aan de bedrand afscheid moest nemen van haar jonge moeder. ,,Toen kreeg ik het wel even te kwaad'', weet Tineke zich nog te herinneren. ,,Ik voelde zo het verdriet van dat meisje dat zonder haar moeder verder door het leven moest. Het is misschien niet slim om je te verplaatsen in de situatie, maar op dat moment deed ik het wel. Het gebeurde vanzelf.''

Bij collega Ina (68) klinkt het bekend in de oren. Ze vertelt: ,,Vooral als het om jonge mensen gaat, komt het verdriet dubbel zo hard binnen, is het verdriet nog intenser. Of we daar als vrijwilligers onderling over spreken? Absoluut, en gelukkig is daar ook alle ruimte voor. Juist vanwege die ruimte voelt deze vrijwilligersplek zo prettig, warm en waardevol.''

Vervolgt stellig over de sfeer in het hospice: ,,Het is hier niet alleen verdriet hoor. Als vrijwilliger heb je met de gasten ook een lach, en creëren we gezelligheid.'' Tineke knikt instemmend en weet: ,,Een luisterend oor bieden, dat is misschien wel onze belangrijkste taak.''

HEFTIG Tineke en Ina hebben een verpleegkundige achtergrond en zijn al vijftien jaar verbonden aan het Hospice, dat huist in het Leusderkwartier. Het werk, zo vinden beiden, is hen op het lijf geschreven. Ina grapt: ,,Ik heb weleens gekscherend gezegd: zelfs al ik rollator heb, blijf ik hier komen. Zo leuk vind ik het hier.'' Tineke is ook van zins om zo lang mogelijk in het hospice actief te blijven. Ze motiveert: ,,Als ik mensen vertel dat ik in het hospice werk, krijg ik vaak als reactie: 'oh, dat is heftig zeg'. Ja, dat is het zeker, maar het is ook een plek waar ik me nuttig kan maken, waar ik mensen kan helpen en kan verzorgen in hun laatste levensfase. Voorts ben je als vrijwilliger actief in het huishouden, de catering en de boodschappen. Tegelijkertijd doe ik hier sociale contacten op, waardoor ik middenin het leven blijf staan.''

Ina denkt daar net zo over. ,,Elke keer weer vind ik het fijn om hier te zijn. Ik kan bijvoorbeeld enorm genieten als ik met een gast een spelletje speel. Of als ik nagels lak of haren knip. Maar het gaat niet om mij hè, het gaat om de gast. Als vrijwilligers maken wij het de gasten naar de zin, geven wij hen alle aandacht die zij wensen, en ja, dat doe ik met alle liefde.''

Tineke is uit hetzelfde hout gesneden. ,,Ik ben altijd al een zorgzaam type geweest.'' Ze benadrukt evenwel dat niet elke gast om aandacht verlegen zit. ,,Er zijn er ook bij die met rust willen worden gelaten. Uiteraard respecteren we dat.''

Meer op www.hospicedome.nl.