Amersfoorts gezin reist Oranje Leeuwinnen achterna

AMERSFOORT Een meeslepend WK heeft ervoor gezorgd dat Nederland de afgelopen weken het vrouwenvoetbal heeft omarmt. De finale werd dan wel verloren, maar de dames hebben flink wat harten veroverd. Zo ook bij een Amersfoorts gezin, die de duels in Frankrijk bekeken.

Een ervaring om nooit te vergeten. Zo noemt een gezin uit Amersfoort de afgelopen paar weken in Frankrijk. Zij bezochten meerdere wedstrijden van het Nederlandse vrouwenelftal op het afgelopen wereldkampioenschap en zaten óók in het stadion toen Oranje de finale van de Verenigde Staten verloor. Dit alles komt door Lianne van de Kamp, die het gezin infecteerde met het voetbalvirus.

De inmiddels 16-jarige Amersfoortse voetbalt al acht jaar en vindt vrouwenvoetbal helemaal geweldig. Ze volgt het Nederlandse vrouwenteam al jaren en zo ook tijdens het afgelopen wereldkampioenschap. ,,Toen wij hoorden dat ze gekwalificeerd waren en het toernooi in Frankrijk zeiden wij tegen elkaar; 'daar gaan we heen'", aldus Monique Krom, de moeder van Lianne.

DIPLOMA Al snel waren de kaarten bemachtigd en met de camper vertrok het gezin naar Frankrijk. Daar zagen zij de openingswedstrijd Frankrijk - Zuid Korea. Daarna keek het kwartet twee poulewedstrijden van Nederland, waarna ze weer naar huis gingen. ,,Onze zoon, Dinand (9), moest weer naar school", aldus moeder Monique, die met het viertal de derde poulewedstrijd in hun woning in Vathorst bekeek. Dat heeft de buurt geweten; het huis was versierd en ook het gejuich na een doelpunt was duidelijk te horen. ,,We kregen er zelfs appjes over."
Omdat Lianne tijdens de kwartfinale een voetbaltoernooi had, kon zij niet mee met haar broertje. Hij ging samen met zijn vader heen en weer naar Frankrijk om de wedstrijd bij te wonen. Ook de halve finale werd in Nederland gekeken, al ging dat wel op een bijzondere manier. ,,Lianne had haar diploma-uitreiking en wilde graag voetbal zien. Ze heeft toen aan de school gevraagd of zij als eerst haar diploma mocht ophalen, zodat ze minder van de wedstrijd hoefde te missen. We hebben toen op onze mobiel een stukje bekeken en daarna snel naar huis gegaan om daar met z'n vieren rest te zien."

AANGESTOKEN Monique Krom had zelf voor haar en haar dochter al een kaartje voor de finale gereserveerd en doordat zij er nog twee kon bemachtigen, kon het gezin opnieuw compleet naar Frankrijk. Na een lange tocht in de bus kwamen zij aan in het stadion, waar de grote wedstrijd kon beginnen. ,,We zijn met z'n vieren het avontuur begonnen en hebben het ook samen afgesloten. Tja een beetje gek zijn we wel... Maar dit was echt een ervaring om nooit meer te vergeten. Nederland heeft dan wel verloren, maar de voetbalvrouwen zijn goud."
Ook Lianne genoot zichtbaar van de familiemomenten in Frankrijk. ,,Mijn moeder en ik hebben de twee mannen in ons huis aangestoken met het vrouwenvoetbalvirus", zegt de tiener lachend. ,,Ik ben ze dan ook heel dankbaar dat mijn broertje en ik dit mochten meemaken. Vroeger moest Dinand niets van het vrouwenvoetbal hebben, maar sinds hij een keer is meegegaan, vindt ook hij het heel leuk."

GEEN GROOT SCHERM IN AMERSFOORT In Amersfoort en omstreken moest het Oranje-vuurtje flink worden aangewakkerd. Na de plaatsing voor het wereldkampioenschap leefde het vrouwenvoetbal wel, maar liep Amersfoort niet over van enthousiasme. Geen volle kroegen zoals bij een WK-voetbal voor mannen, geen oranjepleinen en geen grote schermen waarop gekeken kon worden. Pas toen de Oranje Leeuwinnen de halve finale bereikten, begon de oranjekoorts wat te stijgen.
Er werd gesproken over een groot scherm, maar gemeente Amersfoort was niet bereid het initiatief te nemen. Omdat niemand verder het voortouw nam, kwam er geen scherm in de binnenstad. De liefhebber moest maar thuis kijken, in een kroegje of in Hoogland. Daar had de organisatie van Hoogland Dweilland het voor elkaar gekregen om wél een groot scherm te realiseren. Op de parkeerplaats van de Aldi kon tijdens het evenement de finale worden bekeken en hier kwamen toch flink wat mensen op af.

DROOM WAARMAKEN ,,Apart dat voetbal hier niet leefde", betreurt Lianne, die het ergens wel begrijpt. ,,Het wordt vaak vergeleken met het mannenvoetbal, maar dat is gewoon een totaal andere sport. Je moet dit los van elkaar zien."
Toch weerhoudt dit de Amersfoortse er niet van om te dromen. Zijzelf begon als voetbalster in Amersfoort, maar is inmiddels keepster bij Seastrum uit Zeist. ,,Ik heb het gevoel dat ik als keeper meer kan bereiken. Inmiddels kan ik ook genieten van een mooie redding en juich ik als Sari van Veenendaal een mooie bal pakt. Toch is Kika van Es mijn favoriete speelster. Met haar heb ik wel eens persoonlijk contact via privéberichtjes en dat maakt het vrouwenvoetbal ook zo mooi. Ze zijn heel open en toegankelijk."
Dat komt mede doordat Lianne vaak bij trainingen en wedstrijden kijkt. ,,Ze herkennen ons al", glundert de 16-jarige voetballiefhebber. ,,In het begin schaamde ik mij er een beetje voor, maar inmiddels weet iedereen dat ik de droom heb om profvoetballer te worden. De vrouwen hebben tijdens het afgelopen EK en het WK laten zien dat het dromen waargemaakt kunnen worden en daar ga ik dan ook voor."