Afbeelding
Eigen foto
Column

Beetje bowlen

17 april 2019 om 13:03 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

Dingen organiseren, regelen, mensen in contact brengen met elkaar. Soms is het wat veel en dan zeg ik dat ik het niet meer doe. Vreemd verhaal, het zit immers in mij. Ik word er ook happy van, zeker als het koppelen blijkt te lukken. Zo zijn er weleens banen gevonden, contacten opgedaan of hersteld.

Zo bedankte een oud-collega mij voor mijn aandeel in een nieuwe baan. Hij vervolgde zijn verhaal met: ,,Eigenlijk heb ik door jou ook mijn vrouw ontmoet. Hij zag het vraagteken boven mijn hoofd. ,,Ja, jij zei toen, koop nu eens een andere mobiel, met deze koelkast kom je nooit aan de vrouw. Na de aankoop ontmoette ik haar". Ik schoot in de lach. ,,Ik heb niets gedaan, dat heb je zelf gedaan."

Iedereen kan wat bereiken, als je maar in actie komt. Ik was op een bowlingavondje van oud-collega's. Jaarlijks ontmoeten we elkaar weer. De groep wordt steeds groter. We hebben elkaar en het werk jaren geleden losgelaten maar stiekem willen we dat niet. We koesteren die mooie goede oude tijd, de herinneringen en de club vol met leuke mensen en houden dit met een klein lijntje intact.

Alleen de eerste ronde telde om mee te kunnen dingen met de prijzen. Een beetje jammer voor mij. In deze ronde was ik nog totaal niet bij de les. De planning liep niet volgens mijn schema waardoor ik in ronde één nog druk was met het uitdelen van de consumptiebonnen. Praatje hier, praatje daar, drie beurten voorbij. Toen ik uiteindelijk zelf in actie kwam gooide ik een Spare. Yes, ik was er weer. De volgende ronde had ik een voetfout waardoor mijn dubbelteller niet telde. Wat is dit? Nieuwe regels ofzo? Het was niet eerlijk! Het werd niets meer. Die leuke poedelprijs, immers zelf gekocht, ging toch nog aan mijn neus voorbij. De tweede ronde vlamde ik. Met een goede 133 punten kon ik wel thuiskomen. Maar de skills van een andere vrouwelijke topper had ik niet kunnen evenaren. Met een topscore van 166 in de eerste ronde zette zij het winnaar schap op haar naam.

Ik keek om mij heen. We waren allemaal ouder (grijzer) geworden, wijzer dat ook. Sommigen konden beter bowlen dan vroeger, anderen beduidend minder. Ieder met een goede reden. De gesprekken verliepen soepel, aan de bar dan. Tijdens het bowlen nam ik deel aan het twee minuten gesprek. Dat is nog erger dan het tien minuten gesprek op school. Het is al knap als je binnen tien minuten tot de kern komt, laat staan in twee. Niet te doen. Ik begon elke keer opnieuw en wist niet meer tegen wie ik welk gesprek was begonnen. Waarom nam ik op deze avond geen genoegen met:,,Hoe gaat het? Goed hoor, zijn gangetje". Hoe had ik kunnen bedenken dat ik met iedereen een diepgaand gesprek zou hebben?

Gewoon gezellig, wat luchtig kleppen en wat lachen. Verder gaan waar we gebleven waren.

Volgend jaar organiseren we een nieuwe poging.

Bianca van der Linden-Snel.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie