Verschillen

Wat was vorige week een geweldige vakantieweek! Het was februari en er was zon! Ik kwam met een vriendin en onze kids terug van een ochtendje zwemmen. Tuinkussens kwamen uit de schuur en we nestelden ons op de loungeset met een wijntje in onze hand. Gewoon omdat, het woensdagmiddag was, het vakantie was, de eerste zonnestralen er waren.

Gewoon omdat het kon. De kinderen hadden lol op de trampoline. Wat een vrijheid, hard werken maar deze week konden we doen wat we leuk vonden. Bios, zwemmen, logeerpartijtje. Gelukzalig kijk ik rond in mijn heerlijke huis. Tijden zijn ook weleens minder geweest, dus genieten we extra, zo lijkt het. Niets is namelijk vanzelfsprekend.

Bij mij was het toen maar even. Sommigen zitten jaren in nog vervelendere situatie. Als vrijwilliger hielp ik pas voor de voedselbank in Emiclaer. Ruim vijfhonderd gezinnen zijn in Amersfoort afhankelijk van deze pakketten. Iemand gaf me tien euro, een ander kwam terug om spullen uit zijn eigen voorraadkast te brengen. Weer een ander zei: ,,Ik heb zo vaak eten over, hoe kan ik meer doen?" Allemaal lieve mensen die willen helpen. Een ander vertelde echter dat ze op een paar euro na niet in aanmerking kwam voor het voedselpakket. Ze wilde wel maar kon gewoonweg niet helpen. In ons rijke landje zijn er grote verschillen. ,,Maar je hebt wel kansen" gaf iemand aan. Hij stortte zijn geld naar een land waar het veel en veel minder goed was.

Later die dag ging ik met mijn zoon naar het kinderrestaurant in het Wij-atelier in Nieuwland. De kinderen koken en de ouders schuiven aan. Een mooi moment om eens te praten met een buurtbewoonster. Ze zat op Nederlandse taalles. Als ze beter Nederlands kon praten maakte dat de kans op een baan groter. De taal was moeilijk. Ze had onze missende voetbalplaatjes dus ik liep gelijk even mee. Gastvrij liet ze mij binnen maar verontschuldigde zich gelijk. Het was vol, het huis was te klein. Overal hing was. Haar zoontje leek er gelukkig geen erg in te hebben en begon trots zijn knuffeltjes te laten zien. ,,Deze is voor jouw zoon" zei hij gevolgd door ,,mama ik wil ook een keer bij hun logeren".

Ik antwoordde: ,,Goed hoor maar leg die knuffels maar lekker op je eigen bed, mijn zoon heeft er genoeg." ,,We geven deze aan je nichtje in Turkije. De anderen komen, hopelijk, in een volgend huis op je bed, hier gaat dat niet", zei zijn moeder. Haar zoon sliep al vijf jaar tussen haar en haar man in. Al vijf jaar! Ze waren al 13 jaar ingeschreven maar schijnbaar nog steeds niet urgent genoeg. Ze liet me haar slaapkamer zien waar je niet eens in kon staan. Dit kwam wel even binnen.

Er zijn grote verschillen, in Nederland, in Amersfoort, ja, zelfs bij mij om de hoek in Nieuwland. Dat logeerpartijtje komt er maar ik duim voor een echte oplossing.

Bianca van der Linden-Snel.