Sinterklaas of kerst?

28 november 2018 om 14:29 Lokaal/Column

Mijn man kijkt mij met ogen die schitteren aan: ,,Kijk eens in de tuin, dit kan toch wel? Voordat ik goed en wel mijn verbazing kan uitspreken gaat hij verder:,,De overbuurvrouw heeft nu al veel meer lampje hangen, kijk maar, in twee bomen buiten! En de buurman heeft zelfs al lampjes aan de schuur." Ieder jaar weer schijnen onze gemaakte afspraken opnieuw besproken te moeten worden, ik lach er maar om. ,,Jij wilt echt liever wachten tot na Sinterklaas hè? Maar schat, de kinderen worden groter, we vieren dit jaar meer kerst dan Sinterklaas. Heb je trouwens deze folder gezien? Deze kerstman met lichtjes voor buiten is niet eens zo duur." Hij onderzoekt de reactie op mijn gezicht. De kerstman gaat hem niet worden. Hij weet het altijd goed in te kleden want ieder jaar komt er toch meer 'kerst' in dit huis en ook nog net iets eerder. Help, ik heb een 'kerstman' in levenden lijve thuis, hoe dan?

Voor mij is het nog even Sinterklaas. Gewoon omdat het leuk en gezellig is. Samen met mijn jongste zit ik nog maar wat graag het Sinterklaasjournaal te volgen met een bord op schoot. Al is hij inmiddels te groot voor het verhaal, het laat hem nog niet los. Al is het zomer, hij kijkt het liefst Sinterklaasfilms. Hij was gewoon teleurgesteld toen ik aangaf dat we het weekend alleen bij de aankomst van Sinterklaas in Hoogland gingen kijken. Hij had namelijk zelf gelezen dat hij ook in de stad en een dag later aankwam bij Emiclaer. Het liefst was hij overal gaan kijken. In Hoogland kwamen we oog in oog te staan met een bekende Piet. Piet wist aardig wat te vertellen over mijn zoon en heel even zag ik weer twijfel in zijn ogen. Was het maar waar… We genieten samen.

Zo liep ik afgelopen zaterdag nog even in winkelcentrum Emiclaer. Wat was het druk. Iedereen was op stap voor decembercadeaus. Ik hoorde in de verte een fanfare spelen met de melodie van ,oh kom er eens kijken'.

Vrolijke pieten passeerden mij in een pietenconcert. Ik was alleen, stopte even en bekeek het vrolijke tafereel. De liedjes deden me herinneren aan mijn eigen jeugd. De spanning die ik voelde, dezelfde spanning die ik later weer terugzag op de gezichtjes van mijn kinderen. Het geheimzinnige karakter van Sinterklaas. Vreemd maar het pietenconcert raakte mij. Ik kneep mijn ogen hard dicht, zodat ik de traan die ik erachter voelde opborrelen kon tegenhouden. Tjee, hallo Bianc, je gaat hier toch niet zitten huilen? Het was een traan die stond voor een fase die ik nu met mijn kinderen afsluit. Maar ook een traan om wat was en nooit meer is en wordt zoals het ooit was.

Ik sluit mijn ogen soms voor hetgeen eromheen gebeurt. Dat lukt steeds minder. Ik gun alle jonge kinderen van nu ook een kinderfeest dat niet beladen is. Een kinderfeest zonder demonstraties en discussies. Ik gun iedereen een oplossing.

Fijne Sinterklaas,

Bianca van der Linden-Snel.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie