Voetballen in de herfst

31 oktober 2018 om 13:27 Lokaal/Column

Gevoelsmatig is het dan nu eindelijk echt herfst. De laan richting ASC Nieuwland kleurt rood van de bladeren. Kleine kinderen gooien bergen bladeren omhoog. Hopelijk graaien ze niet in een verse drol. De twijfel is weg, de winterjas is een feit. Handschoenen is nog wat overdreven. Trouwens, waar lagen die ook al weer? Passen ze nog bij de jongens? Dit jaar ga ik me eerder voorbereiden. Dat dacht mijn man ook. Hij heeft betere voetbalschoenen gekocht. Als scheids van het voetbalteam van mijn zoon zag hij een glijder voor een 'ouders' publiek niet zo zitten. Het spel van jongens onder de elf, één, het gaat sneller, feller, fysieker ook. De tijd waar iedereen nog lief voor elkaar was, is voorbij. ,,Gooi je lichaam erin, niet bang zijn."

Even wennen. De hele 'snoeterpoetsers' fase is überhaupt passé. Kleine jongetjes worden jongens. Moederknuffels worden vervangen door boksen, als ze je al, en public, uitgebreid willen begroeten.

Mijn man zit, als scheids, zo op zijn 10.000 stappen. Ik, aan de zijlijn, uiteraard niet. Maar ik sta er wel, op mijn zaterdagochtend om half negen. Samen met vele andere ouders. Mijn moeder zei weleens: ,,Echt, doe je dat? Dat deed ik vroeger niet hoor. Hou je van voetbal dan?" Waarop ik verdedigend zei: ,,Nou ehh, alleen als mijn zoon speelt. Ik zit er steeds meer in, als je het volgt is het leuker. We staan overigens met heel veel ouders. We kletsen wat, kijken ook. We schreeuwen niet hoor, geven alleen positief commentaar. Maar we denken wel: verdorie, die had ik zelfs nog kunnen maken."

Ze heeft wel gelijk, we doen tegenwoordig veel voor onze kinderen. Verwennen ze zelfs wel wat (veel). We brengen ze overal naar toen, doen leuke dingen, ze hebben een mobiel, tv, een PlayStation. Al heeft Fortnight mijn frustratiesnaar inmiddels wel geraakt. Een goede vriendin van mij had zelfs in eigen persoon de verkering van haar zoon en dochter uitgemaakt. Haar uitleg was overigens best logisch, het verhaal zelf grappig.

Een vader was direct vanuit zijn nachtdienst aangeschoven en was al 24 uur wakker. Personeelstekort, waar niet? Hij zag er nog fris uit. Daar had ik op mijn beurt wel wat extra make-up tegenaan moeten gooien. De wedstrijd was spannend. Ik zag hem in gedachte al slapend voorover om de reling hangen dus ik hield hem aan de praat. Hij ging zo slapen. Tot half drie weliswaar, daarna kwam visite voor de verjaardag van de kinderen. Het was een leuke wedstrijd. Niet oneerlijk, geen harde tackles, niemand huilde, geen partijdige scheids, geen glijpartijen. De teams gingen gelijk op. Enthousiaste en fanatieke kinderen, geweldig om naar te kijken. Een voorzichtig zonnetje, de kleuren van de herfst, lekker fris weer. En nog leuker, we wonnen. Eindelijk een keer.

Het is vrij simpel, kids blij, wij blij.

Bianca van der Linden-Snel.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie