Kanker, en dan?

10 oktober 2018 om 18:31 Nieuws Deel je nieuws

Het woord kanker schijnt tegenwoordig goed ingeburgerd te zijn, je hoort het overal. Laatst kreeg ik een artikel vanuit Palestina, dat borstkanker de ziekte met stip op 1 stond. Maar ook in mijn eigen omgeving kwam en kom ik regelmatig kanker tegen.


In de jaren 80 liep er een project voor beenmergtransplantaties bij Prof. de Gast en Dr. Leo Verdonck. Met een aantal collega’s heb ik in die tijd - vijf jaar project KWF - de laboratoriumtesten mogen uitvoeren; tevens ging ik soms mee om beenmerg af te nemen en later na behandeling weer terug te geven. En zeker bij het laatste deel zag je de patiënten en patiëntjes van dichtbij. En er zijn echt kinderen ‘genezen verklaard’ het ziekenhuis uitgegaan.

Later kwam de ziekte dichterbij, toen mijn moeder kanker kreeg, de buurvrouw en meer vrienden om me heen. Echter het kwam heel dichtbij toen ik zelf in 2016 te horen kreeg dat ik kanker had en behandeld en daarna geopereerd moest worden. Dat heb ik allemaal over me heen laten komen, waarna ik in 2017 trombose op mijn darmen kreeg en nog een keer onder het mes moest. Maar ik ben niet belangrijk, het volgende is van belang.

 

Ik weet niet of u de namen Azzedine, Bouchra en Abdelhamid kent, maar dit zijn drie kindjes uit Libanon die de ziekte ook hebben gekregen: 11-jarige Azzedine (keel- en longkanker), Bouchra van 14 (bloedziekte) en de 6-jarige Abdelhamid (wachtend op een beenmergtransplantatie). Het waren de kindjes die in beeld zijn gebracht middels een aangrijpende documentaire van Ton van der Ham, bij de BNN/VARA zo’n week geleden.

Ik heb niet gehuild over mijn eigen ziekte, maar bij het beeld van deze kinderen had ik tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Ondertussen is er contact gelegd met de organisatie Karma en Dr Issa Layal in Libanon en gevraagd wat we kunnen betekenen voor deze en andere kindjes. Ze hebben hard geld en support nodig en liefst nog dat de kindjes hier behandeld kunnen worden.

 

Van Zembla heb ik vandaag vernomen dat het met Abdelhamid erg slecht gaat en dat hij weer in het ziekenhuis is opgenomen en voor Azzedine is de financiële bijdrage voor voedselhulp gestopt, wegens grote tekorten bij de UNHCR.

Het is niet duidelijk hoe lang deze kindjes nog leven, maar ze hebben support en geld en voedsel nodig, als was het alleen maar om het leven dragender te maken. Maar ze hebben niet veel tijd, de tijd dringt. Deze ziekte stopt niet automatisch en ik kan ondertussen spreken uit ervaring.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie