De wind in de zeilen

22 augustus 2018 om 10:40 Lokaal/Column

Die zes weken vakantie zijn weer voorbij gevlogen. Dat is niet helemaal waar, de eerste drie vlogen bij mij voorbij. De laatste drie gingen tergend langzaam. Dat had te maken met het feit dat ik de eerste drie weken in Italië genoot met mijn man, zijn twee zonen en mijn eigen kleine energiebommetjes.

De laatste drie weken moest ik ze missen. Ik stampte mijn agenda vol, deed de deuren van hun slaapkamer dicht en zocht naar afleiding. Ik dacht er zelfs nog over om hun fotolijstjes om te draaien. Ik voelde namelijk weer die steen van gemis in mijn maag. Het leek gedurende de jaren niet minder te worden.

Je geniet van de zomervakantie, neemt afscheid van vakantievrienden, mist het bij tijd en wijle en gaat door. Soms verder met waar je gebleven was maar soms ook met iets nieuws. Ik fiets alweer zeven jaar naar kantoor, vlak bij het station. Ik heb veel geleerd, meegemaakt maar het is tijd om mijn tanden in een nieuwe uitdaging te zetten. Mijn collega's, het vertrouwde fietsritje, waar ik mij altijd ergerde aan het zwerfafval, zelfs dat zal ik gaan missen. Een nieuwe baan in Nieuwland, gewoon bij mij om de hoek. Zelfs al rol ik er heen dan ben ik binnen tien minuten binnen. Een nieuw avontuur.

Mijn laatste uitje als onderdeel van het bestuur van de personeelsvereniging was het zeiluitje afgelopen weekend. We waren gastvrij uitgenodigd op de zeilboot van een collega en zijn gezin. Wat een ervaring was dat. Het begon al met het enge opstapje naar de boot. Heb vertrouwen in de touwen en de wild wapperende zeilen. Een andere collega keek mij aan, ze dacht hetzelfde als ik. Dit was toch wat anders dan een sloepje met hapjes en wijn. De eigenaresse van de boot liep zonder angst in de harde wind op het gladde dek. Ze kreeg van mij de bijnaam powerwoman. Het stond in schril contrast met mij. Zij had armspieren en ik meer oogspieren, van het vele staren naar de computer. Bij elke windstoot kwam er een gilletje uit mijn mond, een zenuwachtig lachje richting de rest waarna ik mij weer krampachtig met beide handen vasthield. De heenweg ging nog aardig, ik voelde mij even heel wat toen ik het roer in handen kreeg. Uiteraard vastgelegd op een stoere foto.

Op de terugweg moest ik mij weer volledig concentreren op mijn eigen ik. Terwijl de anderen nonchalant bezig waren met de kinderen en het spelletje 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet' deed ik gedachte mee met 'blijf zitten waar je zit en verroer je niet'. Ik heb zeker wat geleerd, stuurboord, met twee keer de R is rechts, en bakboord is links. Over knopen en de gele boei die staat voor gevaar. Ik was blij toen we bij de haven lagen en ik een slok van mijn wijntje nam. Meer mijn ding. En toch, ik ben een ervaring rijker, neem het geleerde mee en ga ze missen.

Met de wind in de zeilen vaar ik door.

Bianca van der Linden-Snel

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie