Benthe Bokelman maakt furore met zang en dans

14 december 2011 om 00:00 Achtergrond

AMERSFOORT - Live zingen terwijl je wordt begeleid door de echte Kinderen voor Kinderen band mét backing vocals. Een droom voor veel meisjes en jongens. De Amersfoortse Benthe Bokelman (11) is een van de tien gelukkigen die in de provinciale finale staat van het Kinderen voor Kinderen Songfestival, half februari in Veenendaal. Een gesprek met een lach (van Benthe) en een traan (van mij).

Herma Klein Kranenberg

Een afspraak maken met deze drukbezette jongedame is niet eenvoudig. Gelukkig heeft ze in het weekend een gaatje in haar agenda. Het is nog vroeg op de dag als we elkaar treffen, maar Benthe oogt klaarwakker en energiek.

Het Kinderen voor Kinderen Songfestival dat de VARA organiseert, kende honderden aanmeldingen. Benthe bereikte als één van de weinigen de regiofinale. Haar droom komt daarmee uit. Hoe voelt dat? ,,Heel leuk! Ik had een liedje uitgezocht dat ik graag zing. ‘Meisje in het midden’ heet het.”

Dat ze is geselecteerd voor de regionale zangwedstrijd van het Kinderen voor Kinderen Songfestival wekt geen verbazing als je haar stem hoort. Naturel, soepel en met een geweldige timing. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Op diverse CD-opnamen van onder andere De Disneyclub is Benthe te beluisteren.

Verder speelde ze al eens een rol in een televisieserie voor de jeugd en vertolkt ze komend voorjaar een hoofdrol in de musical Grease van theaterschool De Springplank. Daarnaast is ze celliste in het Amersfoorts Jeugdorkest. Last but not least gaat ze natuurlijk gewoon naar school. Als leerlinge van de Pallas Atheneschool zit ze in het schoolorkest.

Donald Duck

Dit is haar eerste interview. Hoewel? Ooit stond ze al eens in de Donald Duck als ‘brief van de week’. Toen ging het, net als nu, over haar zang- en danskunsten. Van wie heeft ze dat talent? Benthe: ,,Van mijn moeder denk ik. Zij houdt van dans en zong altijd voor me. Die liedjes onthield ik en dan ging ik ze zelf ook zingen.”

Haar moeder Mechteld knikt: ,,Ja ongelooflijk. Alsof ze eerder kon zingen dan praten. Zat ze als dreumes voorop bij mij op de fiets uit volle borst te zingen. ‘Op de grote stille heide’. Had ze van de dvd van Bassie en Adriaan opgepikt. Vlekkeloos kwam dit eruit. Ik herinner me hoe verrast voorbijgangers keken. Dat er uit zo’n klein meisje zo’n geluid kwam.” Ze wist mensen te betoveren met haar stem, zo klein als ze was.

Zingend ging de kleine Benthe door het leven. Op de fiets, in bad, achterin in de auto, met een helder stemmetje wist ze liedjes fraai ten gehore te brengen. Moeiteloos, de hele dag door. Bestaand of zelfverzonnen, het liefst gecompleteerd met een bijpassend dansje. Te zeggen dat ze hier plezier in heeft, is een understatement. Zang en dans als eerste levensbehoefte lijkt een betere typering voor de passie van Benthe. Haar op te geven voor een kinderclubje op dit gebied, was een logische stap. Met verstrekkende gevolgen.

Kom maar op!

Eigenlijk begon het jaren terug met een klein berichtje in het stadsblad. Jong zangtalent gezocht. Kom Maar Op! Mechteld haalt een oud plakboek tevoorschijn. In vergeeld krantenpapier staat een stukje over de musicalopleiding Kom Maar Op! in Nieuwland. Benthe was amper zeven jaar oud toen ze werd aangemeld op deze musicalschool. Een schot in de roos.

Benthe ontpopte zich tot een natuurtalent op het gebied van muziek en bewegen. Mechteld: ,,Ze kon nog niet zo snel een lap tekst lezen. Daarom vertaalde ik de inhoud van het lied in een paar tekeningetjes. Met behulp van die pictogrammen leerde ze de liedtekst. Net zolang tot ze het uit haar hoofd kon.”

In de huiskamer, staand tussen de bank en de keukentafel, zingt ze voor me. Stemvast en zich volledig bewust van de inhoud van hetgeen ze zingt, vertolkt ze het ogenschijnlijk eenvoudige liedje waarmee ze in de provinciale finale wist te komen. Haar stem en verschijning doen, ik beken het eerlijk, een traan over mijn wang biggelen.

Het is even stil nadat ze is uitgezongen. Een beetje verlegen kijkt Benthe me aan. Haar moeder, ook met enigszins natte ogen, schenkt nog een kopje koffie in en zegt: ,,Dit is wat er gebeurt, ze raakt mensen met haar stem.” Ik kan niet anders dan het beamen.

Andere wereld

De manier waarop ze optreedt, maakt dat je absoluut gelooft wat ze zingt. Mechteld: ,,Neem een liedje als ‘Vrijdagmiddag in de regen’. Dat klinkt echt alsof ze lekker keihard met tegenwind in de regen aan het fietsen is.” Gedurende een paar minuten neemt ze je mee naar een andere wereld. Kwestie van puur talent of schuilt hier een flinke dosis techniek achter? Benthe: ,,Ik zing gewoon zoals ik denk dat het is bedoeld. Dat gaat vanzelf. Ik merk niet eens wat ik precies doe.” Ongetwijfeld helpt het vele oefenen op de meest uiteenlopende plekken haar hierbij.

Behalve liedjes van anderen uitvoeren, componeert Benthe ook zelf liedjes. Zittend achter de piano zoekt ze eindeloos naar de juiste akkoorden, totdat ‘t naar haar zin is. ,,Speciaal voor Moederdag had ik een lied gemaakt. Mijn moeder kan heel mooi zingen trouwens. Vorig jaar had ze de hoofdrol in de musical Mamma Mia, ook bij De Springplank.” Zo moeder, zo dochter dus. De een als Sophie in Mamma Mia, de ander als Sandy in Grease. Benthe heeft het inderdaad van geen vreemde.

Wat me opvalt bij Benthe is hoezeer ze reflecteert op haar eigen gedrag. Ze laat wat cd’s horen van eerdere en latere opnames. ,,Hier kun je goed horen hoe mijn stem is veranderd. Het ene liedje zong ik toen ik zeven was, het andere toen ik tien was. Klinkt heel anders.” Veelzeggend, deze opmerking. Verder is ze zich bewust van het bereik van haar stem. Benthe: ,,Als ik een liedje kies, let ik er op of het bij mijn stem past. Het moet niet te hoog of te laag zijn. Een goed ritme vind ik ook belangrijk, dan kan ik er fijn bij dansen.”

Bij het verzinnen van danspasjes bij een nummer blijkt hoe inventief Benthe is. Ze houdt er van tevoren rekening mee dat er misschien geen headset aanwezig is, en dat ze met een microfoon met snoer op de planken staat. Haar uitgekiende choreografie voorkomt dat ze in het snoer verstrikt raakt tijdens haar optreden. Is er wel een headset beschikbaar?

Hoofd koel houden

Dan past Benthe al improviserend haar danspassen aan op de nieuwe situatie. Inspelen dus op onverwachte omstandigheden. Altijd handig, vooral als je daarbij het hoofd koel weet te houden.

Was ze nerveus toen ze moest voorzingen bij het Songfestival? ,,Erg zenuwachtig was ik niet toen ik het podium op moest. Ik vond het vooral heel leuk.”

Matthijs van Nieuwkerk

Een klein oproepje voor zangtalent in het stadsblad kan dus grote gevolgen hebben. Heb je als elfjarige op zaterdagmorgen opeens een interview met iemand van de krant. Broer Krijn (8) stormt de keuken binnen na zijn voetbalwedstrijd. Hij wijst op de microfoon op tafel. ,,Het lijkt hier wel De Wereld Draait Door.” Gelach alom.

Maar toch. Wie weet hoe voorspellend zijn woorden zijn; voor je het weet zit Benthe bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel. Zingt ze als winnares van het Kinderen voor Kinderen Songfestival de sterren van de hemel. Van DD (Donald Duck) naar DWDD - het zou een mooie sprong zijn.

Na alle loftuitingen voor zijn zus relativeert Krijn de boel: ,,Soms is het superirritant dat ze nooit stil is.” Vader Rogier voegt er met een grijns aan toe: ,,En dat ze gewoon doorzingt tijdens het tandenpoetsen.” Ze kijken elkaar lachend aan. Nu eerst de regiofinale van het Songfestival in februari maar eens afwachten. Benthe: ,,Ik hoop dat het goed gaat.”

Soep voor de hele klas

Bij vertrek zie ik in de hal bij de voordeur een pan op de grond staan. ,,Oh die moet nog terug naar de buren”, zegt Mechteld. ,,Benthe bedacht donderdag opeens dat ze soep wilde maken voor de hele klas. Gewoon gezellig.”

Zo gezegd, zo gedaan. ,,Vrijdag aten ze allemaal soep. Tomeloze energie heeft dat kind.” Met een knipoog: ,,Vermoedelijk heeft ze dát van haar vader.”

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie