Zorg in Amersfoort: lange wachtlijsten en veel administratie

AMERSFOORT De zorgkosten in Amersfoort stijgen maar het budget blijft hetzelfde. De gemeente zoekt dan ook naarstig naar methodes om iedereen de benodigde zorg te bieden zonder dieper in de buidel te hoeven tasten. Deze maand kwamen nogmaals enkele experts naar de raadszaal, teneinde hun ervaringen te delen.

Jeroen de Valk

Al snel bleek dat de zorgverleners niet zitten te wachten op projectjes die weinig aan de zorg bijdragen; de term 'versnippering' viel herhaaldelijk. Ze zien graag dan de administratieve rompslomp en het aantal regels vermindert. Verder zou er extra geld nodig zijn om de wachtlijsten te verkorten. Zo staat voor 'gewone psychische hulp' een wachttijd van tien tot dertien weken.

Ook braken de experts een lans voor andere hulpverlening aan de jeugd. Van verschillende kanten werd het idee geopperd om scholieren met problemen apart te nemen in kleine groepen, zodat schooluitval en andere problemen worden voorkomen.

BEZUINIGINGEN De tekorten ontstonden sinds de 'decentralisatie': de verplaatsing van zorgtaken van het rijk naar de gemeenten vanaf 2015. Op gemeentelijk niveau weten ze het beste wat de burger wil, is de gedachte. Maar er wordt sindsdien in heel het land in totaal zo'n 450 miljoen per jaar op de zorg bezuinigd.

Tegelijk doen meer Amersfoorters een beroep op zorgverleners. De ouderen worden steeds ouder en worden dus langer verzorgd. Asielzoekers die een verblijfsvergunning krijgen, hebben veelal ook ondersteuning nodig. De mondige burger is geneigd sneller bij de 'instanties' aan te kloppen. Verder is er een nieuwe, omvangrijke groep aan het ontstaan: de oudere migranten. 

En dan is er het begrip 'extra-muralisering', wat betekent dat cliënten van de geestelijke gezondheidszorg bij voorkeur buiten de muren van een instelling worden gehuisvest. Het college constateert dat mede dankzij die extra-muralisering de 'herhaalde, ernstige (woon)overlast in twee jaar meer dan verdubbeld is'.

Een recent rapport adviseert niettemin om zo min mogelijk door te verwijzen naar dure, specialistische hulp en allereerst ondersteuning te zoeken in de directe omgeving. De zorgverleners waren het daar niet over eens. Wethouder Cees van Eijk hoopte dat het rijk nog een incidentele bijdrage kan leveren, teneinde de zorgsector 'wat lucht' te geven.