Dansdocente Joëlle Sweet richt zich op de schooljeugd

AMERSFOORT De in Vathorst wonende danseres, dansdocente, choreografe en psychomotorisch kindercoach Joëlle Sweet richt zich in het bijzonder op de (Amersfoortse) schooljeugd.

Hans Vos

Dat er veel beweging in het leven van Joëlle Sweet zit, is op deze vroege maandagmiddag van het aanrecht en de keukentafel af te lezen. ,,Kijk niet naar de rommel.'' Aan de afwas is de 35-jarige danseres, dansdocente, choreografe en psychomotorisch kindercoach op de eerste ochtend van een nieuwe week niet toegekomen. De reden? Zij is net thuis van de taal- en rekendansles op een basisschool in Vathorst, de Amersfoortse wijk waar de geboren Gorkumse sinds vier jaar woont.

Met een glimlach die haar niet loslaat tijdens de spraakwaterval 'die alle kanten op kan gaan'. Dat zij veel plezier beleeft aan haar werk, is na een korte introductie glashelder. De slogan 'dansen is plezier voor twee' doet haar werkelijke genoegdoening tekort. Een héle schoolklas weet zij op aanstekelijke wijze te enthousiasmeren. Dat lukte haar vroeger al, toen zijzelf in haar geboortestad nog in de schoolbanken zat. Zó is de lol in het dansen met een educatieve inslag spelenderwijs ontstaan, vertelt zij. ,,Dansen ontwikkelt, het verbindt, het dóet wat met een mens. Dat heb ik al heel lang geleden ontdekt. Van kleins af aan was ik al in beweging. Ik werd op jazzballet 'gezet'; maar de ware interesse om er serieus mee verder te gaan is helemaal uit mijzelf gekomen. In mijn middelbare schooltijd maakte ik mijn eigen choreografie en had ik mijn eerste dansgroepen die ik mee liet doen aan theatervoorstellingen en culturele avonden. Die naschoolse activiteiten breidden zich steeds verder uit, de groepjes werden steeds voller. Ik kreeg de sleutel van de gymzaal en mocht mijn gang gaan."

Leren is bewegen – andersom. Voor Joëlle Sweet is het een natuurlijke wisselwerking die na haar schooltijd een logisch professioneel vervolg kreeg. ,,Ik ben uitvoerend danseres geweest, hoewel ik tot mijn teleurstelling niet werd aangenomen op diverse dansacademies en ik mijn ik-wil-naar-de-musical-plan de mist in zag gaan. Uiteindelijk kreeg ik na een auditie als zeventienjarige de mogelijkheid om bij het Holland Show Ballet te gaan dansen. Dat was mijn kans om mijn talent in de praktijk verder te ontwikkelen. Tussen de shows door heb ik op een hoog niveau danslessen gevolgd en begon ik beroepsmatig mijn eerste danslessen te geven.'' Heel bewust heeft zij tien jaar geleden als dansdocente, choreografe en kindercoach voor het onderwijs als werkgebied gekozen. ,,Dat past het best bij mijn visie. Niet iedere ouder beschikt over het budget om zijn of haar kind naar een muziek- of dansschool te laten gaan. Dans is zoveel meer dan het aanleren van pasjes op muziek. Dans geeft op verschillende manieren een meerwaarde aan onderwijs, op de ontwikkeling van een kind. Steeds meer schoolleidingen denken er ook zo over.''

Wat Sweet dikwijls opvalt, is de chronische moeheid van kinderen. ,,Die zeggen dat zelf tegen me: 'juf, ik ben moe'. Vanochtend nog, op de eerste ochtend ná een weekeinde vol sociale verplichtingen, van gehol en gevlieg. Te moe om een stap te verzetten. De conditie van veel kinderen laat te wensen over. Die zijn doordeweeks na school en op zaterdag en zondag te vaak en te lang binnenshuis bezig achter de tablet; die hebben buiten te weinig contact met andere kinderen. Hun motorische ontwikkeling gaat achteruit. Van jongens zowel als meisjes. Terwijl de prestatiedruk steeds hoger wordt.''

Bewegen is dé basis; integratie in het onderwijs haar ultieme doel. ,,Daardoor stimuleer je de concentratie, het zelfvertrouwen, het uithoudingsvermogen, de creativiteit, de samenwerking en zoveel meer.'' Des te steviger een kind in z'n schoenen staat, des te beter de taal- en rekenprestaties zullen zijn. ,,En des te gemakkelijker het de leerstof cognitief opslaat.'' Het is de moeder van drie kinderen in de leeftijd van vier tot en met zeven jaar, een doorn in het oog dat peuters en kleuters hun schooldagen vooral stilzittend doorbrengen. ,,Dat is heel abstract. Hun natuurlijke proces van bewegen wordt stopgezet, hun creativiteit erdoor afgebroken. Terwijl hun fantasiewereld juist zo groot was. Zonde.''

Met haar taal- en rekendans probeert zij de leemte aan te vullen. ,,Ik maak taal en rekenen lijfelijk, bewegelijk. Ik laat ze het voelen. Met behulp van concrete materialen, zodat het voor de kinderen tastbaar is, zichtbaar. Begrippen als groot, breed, smal, klein, lang, meer of minder kun je zó veel beter duiden dan via het laten zien van simpele plaatjes. Op deze manier zijn de kinderen motorisch én samen bezig. Ze krijgen meer zelfvertrouwen, ze fleuren ervan op. Het is mijn drijfveer om de cirkel waarin een school zich bevindt te doorbreken en om de schoolleiding écht te laten kijken naar de kinderbehoefte.'' Sinds dit najaar is zij ook inzetbaar als pyschomotorisch kindercoach. Eén op één binnen of buiten de schoolmuren. ,,Kinderen die uit balans zijn geraakt, probeer ik op de rit te krijgen. Waarom gedraagt een kind zich zoals het zich gedraagt, waarom doet het zoals het doet? Daar wil ik achter zien te komen om het een steun in de rug te kunnen geven om de opgelopen achterstand in te halen. Kinderen krijgen te vaak en te snel een stempel opgedrukt, of worden in een hoekje gedrukt. De signalen die ze afgeven, worden verkeerd geïnterpreteerd. Gevolg: kinderen raken gestresst omdat ze afhaken, omdat ze anders zijn dan anderen, waardoor hun zelfvertrouwen afneemt. Wat doen we die kinderen aan? Die verdienen meer aandacht, een andere aanpak.''