Zonaanbidder

Jullie begrijpen dat ik in dit stukkie het echt ga hebben over de vele fietstochten die we hebben gemaakt en zodoende al honderden kilometers in de witte benen hebben.

De zon doet vreemde dingen met ons. Hij maakt belangrijke hormonen aan. Nou, die gieren bij uw stukkiesschrijver door z’n aderen. Ben ontzettend blij met dat portie serotonine (gelukshormoon) dat er voor zorgt dat je vrolijk en fitter bent, frisser opstaat, kortom we bloeien helemaal op.

Maar eerst moet uw stukkiesschrijver, tevens zonaanbidder, effe vermelden dat hij op een verrassende manier heeft kennisgemaakt met die nieuwe wethouder, opvolger van de opgestapte Hans Buijtelaar, namelijk Roald van der Linde. Zag vorige week een foto van Roald in ons prachblad waarop hij zo serieus keek, als een strenge onderwijzer overkwam. Vlak voor zijn neus laat ik de slagbomen bij de Kwekersbrug zakken als er recreatievaart in de Eemhaven wil overnachten. Er stapt een breed lachende jongeling uit. Dan pas zie ik dat het Roald is. Hij loopt naar het brugwachtershuisje, vraagt netjes of hij even mag komen kijken want hij is bezig met een soort kennismakingsrondje door Amersfoort. Was al bij het voetbalveld in het Soesterkwartier gaan kijken en bleek nieuwgierig hoe het openen/sluiten van deze brug in zijn werk ging. Eerste indruk, prima vent die hopelijk niet zijn tanden stukbijt op een paar hoofdpijndossiers. Wens hem veel succes met deze haast onmogelijke klus.

Terug naar mijn heerlijke fietstochten van de laatste dagen. Korte broek, spierwitte benen, T-shirt met korte mouwen, akelig witte armpjes. En je kon er weer op wachten onderweg. ‘Wanneer gaat het gips eraf, De Keijzer’ of ‘Die melkflessen doen pijn aan mijn ogen, Joop’.

Onverstoorbaar fietsen we verder, moeten er op de vele terrassen later hartelijk om lachen. We fietsen richting Soest/Soesterberg, merken dat heel Nederland op de fiets is geklommen. Restaurant ’t Hoogt was druk en je moest reserveren. Wat zal ik blij zijn als al die obstakels komen te vervallen, er spontaan aangeschoven kan worden op elk terras in de regio. Verder door naar de vliegbasis. Daar stuiten we op een toplocatie café-restaurant ‘Soesterdal’. Kindvriendelijke speelplek met natuurspeeltuin en terrassen met uitzicht op vliegveld waarop dat moment diverse zweefvliegtuigen geruisloos over onze hoofden gleden. Kortom een aanrader. Tot onze opluchting hoefden we niet te reserveren. Verder door de zonnige Soesterduinen naar terras van ‘De Korte Duinen’, ook daar bommetje vol. Besluiten om Bart, Saskia en Jos van café-restaurant ‘De Noot’ in Hoogland met ons bezoek te vereren. Volle bak maar Saskia maakt spontaan een tafel voor vier personen vrij. Met die speciaalbiertjes, een charcuterie met kaas en bittergarnituur is het puur genieten op het topterras van dit hardwerkende drietal.

Opeens totaal geen last meer van m’n zadelpijn!

Joop de Keijzer