Hoe dan?

Mijn vriendin appt me het harde bewijs… Niet… Tjee, ze heeft gewoon gelijk.. Hoe dan?

Ze zat ruim 2,5 week in quarantaine met haar man en haar twee jonge dochters. Met 39 graden koorts en migraine loodsten ze zich door de dag. Ze had me toegefluisterd dat ze weer, net als in de eerste golf, rondliep in joggingpak zonder make-up. Verschil was dat ze zich nu alleen echt niet lekker voelde. Ze wist gewoonweg niet meer welke dag het was en liet het maar op haar af komen. Zij en haar man bekeken per dag wie zich iets beter voelde en diegene zorgde dan voor de twee jonge meiden. Zij hadden niets en waren heerlijk levendig... Best een ding als je echt ziek bent. De één riep dat ze klaar was op de wc, de ander vroeg hoe lang ze nog binnen moesten blijven, waarna ze elkaar in de haren vlogen van verveling. De IPad-tijd gold niet meer.

Ik had met haar te doen dus wilde ik haar even opbeuren. Ik wilde net met mijn man wegfietsen, toen ik bedacht dat alleen die bloembollen ook zo karig waren, er moest een kaartje bij. ,,Wacht even, ga even terug” zei ik tegen mijn man. Ik parkeerde mijn fiets en rende snel terug naar binnen. Gelukkig had ik nog een leuke kaart liggen. Pen, pen, waarom ben ik altijd die pennen kwijt? Mijn man stond met zijn fiets in zijn hand naar mij te kijken. Nee, het lag niet aan hem, maar toch voelde ik ergens de druk om op te schieten. Kaartje schrijven. Tegelijk bedacht ik mij: ik geef ze gelijk ons pannenkoekenapparaat te leen. Zo konden ze misschien een keer ‘gezellig’ samen aan tafel pannenkoeken bakken. Leuk voor de kids, hopelijk kunnen ze zelf de pannenkoekenlucht verdragen. Geweldig apparaat, hebben we al eeuwig, hij is nog uit de tijd dat de kleur paasgeel hip was. Een oud kerstpakket cadeau, het beste en meest gebruikte kerstcadeau ooit!

Aangekomen pakte mijn vriendin alles van de grond, terwijl ik zo ongeveer aan het einde van de straat stond te zwaaien. Ze begon te lachen en ik hoorde haar zeggen dat ik iets raars had geschreven op het kaartje. Ik begon te lachen en zei dat het vast de koorts was. Ik zwaaide nog even en fietste naar huis. ,,Ik ga je appen”, riep ze me na.

Ik lees het bericht wel een paar keer na. Inderdaad, dat was mijn kaartje, mijn handschrift. Ze stuurde de foto van de kaart met vele smileys, die met die lach en de tranen gevolgd door de woorden: Bedankt, ik hoop wel dat ik al eerder weer op de been ben!

Al weet ik dat ik soms wat chaotisch ben, waardoor ik weleens vaker wat vreemde uitspraken heb gedaan... Maar serieus, waar was ik met mijn hoofd, hoe dan…?

Er stond: Veel beterschap en succes de komende jaren!

JAREN, jaren, ja echt, er stond jaren! Hoe fijn is het als je vriendin je zo opbeurt?

Zou het komen omdat ik, onbewust, nooit had verwacht dat deze crisis zo lang zou aanhouden? Zou het komen omdat ik inmiddels (bijna) heb aanvaard dat ik mijn vriendin minder vaak live zie?

Ze is weer beter, gelukkig, en gelukkig kent ze me beter en weet dus ook beter.

Ze nam me nog even, telefonisch, mee in de dag dat ze weer naar buiten mochten. De meiden renden naar buiten, dansten en schreeuwden naar de buren ‘we zijn vrij’.

Ik had graag naar ze toegegaan, met ze gaan knuffelen en met ze willen lachen om deze rare weken.

Gaat iedereen elkaar straks, in die herstel na-corona tijd, weer persoonlijk helpen en vinden?

Ik weet in ieder geval al hoe, dan!

Bianca van der Linden-Snel.

BDU Media