Afbeelding
pixabay
Column

Op naar een beter nieuwjaar

31 december 2020 om 12:30 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

AMERSFOORT Wat was het een raar jaar. Alles was anders, het is echt zoeken naar de dingen die wel normaal waren dit jaar. Het virus kwam binnen en gooide ons leven totaal op zijn kop. 

Zieken, mensen die stierven, stress in de ziekenhuizen. De gevolgen waren groot, lockdown(s), ondernemers die het zwaar hadden en de deuren moesten sluiten. Thuisonderwijs, ik kijk er nu alweer tegenop, thuiswerken, de muren kwamen op je af. Overal werd je geweerd uit angst. Angst regeerde veelal onze maatschappij. Afstandelijkheid, zonder knuffels volgde. Geen kerst kan ik vergelijken met die van dit jaar. Waar normaal ieder jaar mijn huiskamer één grote tafel is waar we met ruim achttien aan zitten, zaten we er nu met zijn vieren. 

Even geen kerststress, dat was het kleine voordeel. Niet nadenken over het menu, zullen we dat spannende gerecht, die gevulde kalkoen met cranberry saus en stoofpeertjes doen of zoals ieder jaar gourmetten? Geen wekenlange voorbereiding, grote inkopen, geen nette jurk. Geen stress om de cocktailsaus daarna weer van de vloer te krabben. Nee, het werd een kerst met een klein gezelschap in de makkelijke broek maar het werd er wel eentje met goede gesprekken. Anders, wel relaxed maar ohhh wat verlang ik weer naar die chaotische taferelen van de jaren ervoor.

Iedereen is zichzelf wel tegengekomen dit jaar. Een dip, groot of klein, iedereen heeft hem wel gehad. Als ik hem voelde aankomen dan ging ik maar weer even een blokje om of stortte ik me in een film (met een reep chocolade, dat dan wel). Zo ging ik de kleine dingen meer waarderen. Die extra knuffel aan mijn kinderen, het heerlijke diner thuis van mijn favoriete restaurant.

Net voor de kerst werd mijn hulp gevraagd om de ouderen een kerstpakket in de wijk te bezorgen. In deze ellendige tijd was het voor mij ook echt heerlijk om even in dit warme bad van saamhorigheid te vallen. De inhoud was geschonken door veel bedrijven. Uiteraard hielp ik. Samen met mijn zoon stapelden we de kerstpakketten op in mijn auto en gingen we op pad. ,,Nee, mam, niet de kerstmuts op zetten hoor, dan schaam ik mij.’ Jammer, geen kerstmuts, maar oké, zijn hulp was belangrijker en werd, zeker door de ouderen, zeer gewaardeerd. Cadeaus brengen, iets leukers is er niet. We werden met open armen, op afstand, ontvangen. Soms een grote glimlach, soms een spraakwaterval, soms een stilte, dan waren ze even uit het veld geslagen. De behoefte aan een praatje was groot. Een man op leeftijd met pretoogjes, wilde me in de armen vliegen, maar kwam er net op tijd achter dat het door de corona niet kon. Ik hield het tegoed. Deze charmeur bracht mij gewoon even van mijn stuk. Aan het einde van de dag was ik kapot en had ik een droge mond van het praten. Maar wat had ik een goed gevoel. Ik had mensen een lach gebracht.

Een week later, een appje: ,,je bent toch vrij, heb je nog even?”, vroeg een vriendin. ,,Ik heb kerstpakkettenstress. Er wordt zo weer veel gebracht voor de pakketten, deze gaan naar de dak- en thuislozen. Ik moet nog kaarten schrijven voor bij de cadeaukaarten die gaan naar om de vrijwilligers uit de wijken om ons heen.” Na een uur had ik een lamme arm maar ik was blij dat ik kon helpen.

Wat was het een raar jaar. Wat kijken we uit naar een beter nieuwjaar. Hoop doet leven, dus we hopen door en kijken uit naar het vaccin. In mijn geval zal ik hoogstwaarschijnlijk de laatste zijn in de rij. Dus mocht iemand twijfelen….ik houd me aanbevolen.

Ik zie kansen om straks weer echt te gaan leven.

Een hoopvol beter nieuw jaar gewenst.

Bianca van der Linden-Snel.


BDU Media

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie