Afbeelding
pixabay
Column

Kan het weer normaal worden?

24 juni 2020 om 12:15 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

Net als veel anderen heb ik me de afgelopen maanden, weken, dagen verbaast over wat er allemaal om ons heen gebeurt. De Corona had ons in de greep en mensen liepen angstig en spichtig rond.

Zelfs naasten leken bang van mij te zijn als ik enigszins toenadering zocht, al was het op 1,5 meter.

De angst die er heerste en nog steeds bij een groot deel heerst, ik werd en word er verdrietig van.

Er gebeurt momenteel veel meer waar ik verdrietig van word. De historie en tradities worden besproken en bekritiseerd. Ik zie door de meningen een verdeling ontstaan in ons mooie land. Ik zie buitensporig geweld, die de politie dan de kop in moet zien te drukken. Ik zou niet graag in hun schoenen willen staan. Ik zie historische beelden, ondernemers en zelfs tv-programma’s omvallen. Ondanks dat mijn opa geschiedenisleraar was, heb ik geen geschiedenisknobbel meegekregen dus iets zinvols kan ik er niet over zeggen. Dat wil ik overigens ook niet, voor je het weet zeg je iets verkeerd. Deze tijd heeft iets treurigs. Iedereen heeft een mening, deze wordt dan ook maar te pas en te onpas gegeven. Niemand heeft per definitie gelijk. Opmerkingen worden gemaakt of geschreeuwd zonder dat er vooraf goed wordt nagedacht over wat dat bij een ander teweeg brengt.

Je kunt niets met elkaar vergelijken en daarom kijk ik alleen naar mijn eigen ervaring en gevoel. Ik maak me weleens druk over meningen, vooroordelen of stigma’s die je opgelegd krijgt zonder dat je erom vraagt. Gewoonweg omdat ik een vrouw ben, een vrouw ben met lang blond haar, weleens een rokje draag en niet volledig maar juist parttime werk. Wij vrouwen kunnen schijnbaar niet autorijden, zijn gewoon beter achter het aanrecht en zo kan ik nog wel even doorgaan. Opmerkingen, al dan niet grappig bedoelt. Meestal lach ik erom. Soms is het namelijk ook best fijn dat ik, schijnbaar als blonde vrouw, niet alles hoef te weten. Als ik een slechte dag heb, denk ik, hoor je wat je zegt? Dan plaats ik een scherpe opmerking. Grapjes liggen vaak op een randje. Ingewikkeld.

Feit is dat deze crisis ons verder van elkaar afgedreven hebben, verder dan ooit. Veel verder dan die 1,5 meter. Kunnen we weer normaal doen en tot elkaar komen? Ik houd van mensen, alle mensen en ik leef maar wat graag op het gevoel dat een ander mij geeft.

Het gevoel van samen zijn met leuke mensen en het leven vieren. Samen met fanatieke andere ouders ben ik daarom bezig om te zoeken naar mogelijkheden. Mogelijkheden om het laatste jaar van de basisschool op een leuke manier voor de kinderen met een galafeest af te ronden. De groepen 8 hebben, net als vele anderen, geen leuke tijd achter de rug. Zonder in details te treden verdienen zij een feestelijke afsluiting. Dit jaar is er ook één voor in de geschiedenisboeken. Deze tijd wordt geschiedenis waarbij zeker niet alles goed is gegaan. In de geschiedenis waarin ik nu leef kan ik mogelijk een hele kleine rol invullen. Een kleine rol om een leuke afsluiting van de groepen 8 kinderen te regelen.

Het wordt ons echter niet makkelijk gemaakt. Met regels, adviezen, die overigens overal anders worden uitgelegd, worden we geregeld teruggefloten. We blijven zoeken naar mogelijkheden. En die komen er steeds meer. Fingers crossed.

Alleen wij hebben invloed op de geschiedenis van onze kinderen.

Bianca van der Linden-Snel.


BDU Media

Bart Belterman
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie