Oordelen

Ons kleine leventje is nu thuis. De muren thuis zijn mooi maar die zijn we na al die weken toch wel wat zat. Ons leventje is gelukkig nog inclusief een paar winkels, het tuincentrum en de bouwmarkt. Laten we eerlijk zijn, het wordt steeds moeilijker. We missen de gezelligheid van ons oude leventje steeds ietsje meer. Wie had mij twee maanden geleden geloofd als ik had gezegd dat het hoogtepunt van mijn zaterdag een ritje naar de stort zou zijn? Dat ik zelfs de rij van ruim een uur op de koop toenam? Met onze nieuwe 1,5 meter maatschappij moeten we geduld hebben en wachten we netjes op onze beurt. De knuffel of een hand schudden lijkt verder weg dan ooit. De gevolgen van, als we dat weer zouden gaan doen, staan met vreselijke beelden op ons netvlies gebrand. Dat laten we wel uit ons hoofd. Ik heb het volste vertrouwen dat we die 1,5 meter maatschappij samen gaan organiseren.

Ik verbaas me echter geregeld over hoeveel we over mensen oordelen.

Er ontstaan veel mooie initiatieven maar helaas zie ik ook veel mensen die menen dat anderen het niet goed (genoeg) doen. Mensen die met argusogen kijken naar de rijen voor de ingang bij de Ikea. De mensen stonden georganiseerd op 1,5 meter afstand van elkaar.

Mensen die beweren dat de ouderen niet buiten het ouderenuurtje boodschappen mogen doen of vinden dat ze überhaupt niet naar buiten moeten gaan. Mensen die oordelen dat er te veel mensen op afstand bij elkaar staan, wellicht is het wel 1 gezin. Meningen over buiten spelende kinderen, of ze wel of niet beneden de 12 jaar zijn. Mensen die zich vanzelf al verdedigen om oordelen te voorkomen ,,we doen alles op 1,5 meter hoor". Mensen die oordelen over ouders die wensen dat de scholen weer opengaan. Jongeren die bij voorbaat al de schijn tegen zich lijken te hebben. Ze mogen en kunnen niets maar doen ook hun best.

Mensen die oordelen omdat ze hun oudere vader of moeder nog zien. Mensen die je toch aankijken als je in je elleboog niest, terwijl je zeker weet dat het hooikoorts is.

Zien we dan niet dat iedereen ontzettend zijn best doet om het, op hun manier, zo goed mogelijk vol te houden? Dat het best heftig is wat er van ons allen wordt gevraagd?

Zien we niet dat we loyaal en sociaal moeten zijn, juist nu?

Zien we niet wat het een andere doet als we diegene aan de schandpaal nagelen?

Ik zag om mij heen wat het mijn schoonmoeder deed toen ze een mening van 1 persoon las in de krant. Zij, ouderen, moesten maar thuisblijven anders vroegen ze er zelf om. Ik voelde het zelf ook toen iemand verwijtend aangaf dat het maar vreemd was dat moeders blij waren dat de school weer openging. ,Waarom heb je dan kinderen gekregen?' stond erbij.

In de winkel ontwijken de mensen elkaar. Als ik even wat lach in de winkel met een buurvrouw voel ik een veroordelende blik, zo vreemd. Ik wil niet in die trieste aanblik blijven hangen. De dichte winkels, het lege voetbalveld, de strepen op de vloer, het schoonmaken van de karretjes, je voelt vanzelf wel die vreemde spanning. En dan ben ik nog jong en gezond. Je loopt er niet meer voor je lol. Bij de kassa was bij de vrouw voor mij alle boodschappen op elkaar gedrukt door de loopband. De huzarensalade was geplet en een aantal spullen zat onder de salade. ,,Oh jee, heb jij een doekje?" vroeg ze. ,,Nee, dat moet u nu even zelf halen bij de servicebalie" zei het meisje. Geduld en wat minder service wellicht, het is even wat het is. Ondertussen waren mijn boodschappen alweer tegen die van haar aan het drukken. Ik wilde liever ook wat sneller weg nu. Irritaties richting anderen leven nu ook sneller op, zo lijkt het.

Zo, wat mis ik alles wat ooit was.

Toch zie ik op 1,5 meter licht aan het einde van de tunnel.

Toch zie ik in de blauwe heldere hemel de zon stralen.

Bianca van der Linden-Snel.