'Mooie momenten'

Er zijn, ook in deze onwerkelijke tijd, mooie momenten. Ik realiseer me veel in deze tijd. We hebben immers ook meer tijd om na te denken en onszelf te beseffen wat we hebben. Ik ben me meer dan ooit bewust van het geluk dat ik heb. Dat ik hier leef, dat alles goed geregeld is, ik gezond ben, een geweldige man en twee heerlijke zoons heb, lieve vriendinnen en zeker niet onbelangrijk een baan. Wat ben ik ook blij met mijn huis met tuin.

Ondanks dat we doordeweeks druk zijn met onze banen en thuisscholing, was er in het weekend gewoon niets. We bleven thuis, zochten eieren maar verder was er dus helemaal niets. Tijd en ruimte voor besef. Ik zag de laatste weken zoveel bijzondere initiatieven ontstaan. Positieve energie die we juist nodig hebben. Mensen die zich inzetten simpel en alleen voor een glimlach. Mooie momenten die mij vrijwel bijna dagelijks van mijn padje brengen.

Een crisis brengt mensen samen maar dan wel zonder, die zo geliefde, knuffel.

Wat ben ik trots op ons kikkerlandje Nederland, op Amersfoort, mijn wijk, mijn straatIk wist nooit dat ik zo fysiek was ingesteld, ik mis de knuffels, die liefdevolle simpele aanrakingen. Wanneer mogen we elkaar weer omhelzen? Wat wordt straks het nieuwe normaal? Maar wat ben ik trots op onze Mark Rutte. Wat ben ik trots op ons kikkerlandje Nederland, op Amersfoort, mijn wijk, mijn straat. Want ik zie dat we het al samen doen, we worden hechter. Hadden we deze harde leerschool nodig voor dat besef? De wereld helpt elkaar met hulpmiddelen en ons buurland met plekken in ziekenhuizen. Vanuit heel Nederland zie je dat mensen zonder baan de aspergetelers helpen. De asperges die ik vervolgens bestel bij een cateraar waarbij het werk stil ligt. In de wijk bezorgen ze bloemen en tekeningen van de kinderen bij de ouderen. In onze straat vragen we via de app of iemand hulp nodig heeft. De buurvrouw brengt een paastaartje naar een buurman die alleen is. Ons leven speelt zich nu af in onze eigen straat. Ja, ik ben super trots op iedereen. Ik realiseer me meer dan ooit.

Mijn schoonmoeder denkt in deze vreemde tijd terug aan de oorlog. We vieren 75 jaar vrijheid op afstand. Ze trekt de vergelijking met het onderwijs uit haar jeugd. Ze vertelt hoe ze toen maar vier keer per week een halve dag school had. Vele jaren, 40 kinderen in de klas, geen tekenles, geen gym, alleen de noodzakelijke lessen. Er was weinig eten en er was veel angst, al werd ze als kind, door haar ouders, vaak buiten de wind gehouden. Later realiseerde ze zich pas hoeveel zorgen haar ouders hadden. Mijn kinderen spelen buiten, zo hoop ik het ook voor hen, het leven enigszins normaal te houden.

Ik had tot nu wel een idee, maar geen echt besef van wat eenzaamheid wasMijn schoonmoeder is vandaag jarig, 86 jaar. Ze is al weken op van de zenuwen. Ze was eenzaam en durfde nergens heen. Ik had tot nu wel een idee, maar geen echt besef van wat eenzaamheid was. Niemand die je hand pakt en zegt dat het goed komt. Niemand die je oppept als je er even doorheen zit. Of je juist tegenspreekt als je doordraaft. Mijn schoonvader mocht na zijn operatie al weken niet meer worden bezocht. Het mooiste cadeau dat ze kon krijgen was dat hij thuis kwam. 'Zonder geluk vaart niemand wel', zei ze. Hij mocht vandaag, op haar verjaardag, naar thuis. We maakten een nog mooier moment. We bezorgden bloemen en appeltaart. In de avond lieten we zijn lievelingseten bezorgen, patat met een gehaktbal in de jus.

Met ons grote samengestelde gezin tekenden we roze harten en sprekende teksten op straat. Welkom thuis opa, gefeliciteerd oma, weer samen hartje, we houden van jullie, hartje hartje bloemetje. Met dikke traanogen zwaaiden ze, vanachter het raam van de flat, naar de familie die ze misten. ,,Dit is nog nooit vertoond, dit maken we nooit meer mee", zei mijn schoonvader.

Emotioneel, maar zo mooi. We voelden ons meer verbonden dan ooit.

Mooie momenten, ik koester ze.

Bianca van der Linden-Snel.