Met hoop en kracht overwinnen

Ik merk bij mezelf dat de acceptatie is gekomen. Eerst was er ongeloof, ik was lamgeslagen, dit gebeurt ons toch niet? Dit was toch maar een griepje in Verweggistan? Dit trof iedereen.

Allereerst denk ik aan de patiënten, die ik ook om me heen zie. Ernstig zieken, maar ook de mensen met milde varianten zijn soms behoorlijk ziek. De familie, de nabestaanden van de vele mensen die sterven. Ik denk aan iedereen, jong en oud, de zzp-ers, de ondernemers, de mensen die geen baan meer hebben. Ik denk aan de mensen die tussen wal en het schip vallen. Degene waarbij hun nieuwe baan niet doorging en de oude al hadden opgezegd. Ik denk ook aan de werkenden die nu nog harder moeten werken en ook nog de kinderen moeten opvangen.

Het zorgpersoneel en de anderen die nog harder moeten werken. Ik denk aan de mensen die met velen in een klein huisje zitten, de mensen met minder inkomsten die afhankelijk zijn of worden van de voedselbank en de daklozen. Ik denk aan iedereen die ik niet heb genoemd, dit treft namelijk iedereen.

Als ik naar mezelf kijk, vind ik het combineren van thuiswerken en kinderen lesgeven best pittig. Mijn man is druk in het ziekenhuis en mijn werk wordt ook drukker. Voor mijn gevoel schiet ik te kort en dan ligt de zorg voor de kinderen niet eens alleen bij mij. Als je alleenstaand of ziek bent, dan is het al helemaal onmogelijk. Maar tjee, ik heb tenminste nog een baan. Zo zijn er veel bedrijven die omvallen. Mijn krantje, De Stad Amersfoort, waar ik al jaren al mijn liefde, energie en de meest persoonlijke dingen aan toe vertrouw, heeft het zwaar. Erg zwaar. Zullen we dit, samen, gaan overleven?

Wat doet dit psychisch trouwens met onze kinderen? Ze zien de onzekerheid in onze ogen. Wij hebben niet altijd antwoord op hun vragen. Alles wat ooit normaal was, is weg.

Mijn schoonouders zijn, door de operatie van mijn schoonvader, na bijna 60 jaar huwelijk, noodgedwongen uit elkaar geruktDe ouderen zijn angstig en voelen zich eenzaam. Sommigen mensen begrijpen al helemaal niet wat er allemaal aan de hand is. Mijn schoonouders zijn, door de operatie van mijn schoonvader, na bijna 60 jaar huwelijk, noodgedwongen uit elkaar gerukt. Ze zitten beiden alleen en mogen niet meer bij elkaar langs. Juist in deze laatste fase van het leven is persoonlijk contact hetgeen ze staande houdt. Ze hebben de oorlog meegemaakt als kind en nu maken ze een oorlog mee met een onzichtbare vijand. Op afstand praten met dierbaren, het valt zwaar. We missen allemaal de knuffels, het fysieke contact, juist in deze moeilijke tijd. Zo heeft een ieder zijn eigen verdrietige verhaal.

Nu voelen we tot op het bot dat gezondheid en vrijheid het allerbelangrijkste is.

Ik merk bij mezelf dat er acceptatie is gekomen. Dit gaat namelijk nog erg lang duren. We weten niet hoe en wanneer dit stopt en hoe lang deze onzichtbare vijand om zich heen gaat slaan. We moeten, ieder op een eigen manier grip krijgen op deze nieuwe situatie. Het overkomt ons en we moeten door! Samen gaan we dit overwinnen! Ik voel weer kracht en doorzettingsvermogen opkomen. Ik ga dingen doen die me goed gevoel geven en mijn eeuwige streven naar perfectie opgeven. Ik kan geen perfecte juf, moeder, werknemer, schoonmaakster, kok zijn. Schrijven, dat helpt mij altijd. Ik ga vuurwerkbrillen inzamelen voor het ziekenhuis en maak een bemoedigend praatje met de buurvrouw. Ik vraag aan de buurman of ik wat kan doen. Hij mag zijn vrouw niet bezoeken. Hij is, ondanks dat hij met pensioen is, weer gaan helpen in het ziekenhuis. ,,Gaat prima hoor, ik ben en blijf een nuchtere Fries" zegt hij me. Wat fijn.

Samen met de kinderen schrijven we kaartjes naar de ouderen in onze omgeving. We bellen met onze ouders. Met volledige aandacht vragen we hoe ze zich voelen en wat ze hebben gegeten. Ik bestel eten van het restaurant om de hoek zodat we andere wijkbewoners een steuntje in de rug kunnen geven. Ik kleed me weer aan en tut me op. Dat huispak gaat weer achterin de kast, klaar mee! Het eten smaakt een stuk lekkerder als je mooi opgetut dineert met kaarsjes en muziek aan. Heerlijk, ik lik mijn vingers erbij af. Ik dans met de jongens in de kamer, we spelen verstoppertje in het donker in huis en knuffel ze nog harder dan normaal.

Ik loop hand in hand met mijn man in het zonnetje een rondje om het huis.

Van de week moest ik zo wennen aan iedereen constant om me heen. Ik heb echt wel zitten klagen, zeuren en zaniken. Wat ben nu blij dat ik ze om me heen heb. Ik probeer de coronawereld even te vergeten. Even geen beelden, even geen nieuws.

Even wat sporten en een balletje trappen met mijn zonen. Al kan ik er niets van, ik word constant 'gepoord'. We lachen, het doet me goed. Ja, ik ga weer sporten. Ik wil niet wegkwijnen in ellende en over twee maanden tot de conclusie komen dat er weer 5 kilo af moet.

We zoeken naar de beren in de buurt. Buren verderop, buren die ik tot nu toe niet kende, hebben chocoladepaashazen opgehangen voor de kinderen. Ik krijg er bijna tranen van in mijn ogen. Wat lief, wat een saamhorigheid! Daarna gaan we weer naar binnen en kijken we toch naar het nieuws en naar onze lege agenda. Het is zoals het is.

Met hoop en kracht gaan we dit samen, al is het ieder vanuit zijn eigen huis, op zijn eigen manier en met zijn eigen sores, overwinnen.

Bianca van der Linden-Snel.