Sint Joop de Zeventigste

5 december 2018 om 11:07 Lokaal/Column

U kent die ontroerende beelden wel van natuurdocumentaires waar een babyaapje zich angstig vastklemt aan de buik van zijn moeder. Dat beeld had uw stukkiesschrijver, tevens Hulpsint, bij een bezoekje aan een Amersfoorts gezin.

Kleine Sander was met geen mogelijkheid bij zijn moeder vandaan te krijgen. Snoep, cadeautjes, lieve woordjes, alle pogingen om hem naar Sint te lokken mislukten jammerlijk. Samen met een buurjongen als Zwarte Piet, was uw kindervriend gevraagd om deze middag met zijn aanwezigheid op te luisteren. De talrijke kindertjes waren in het begin even schuchter maar als eindelijk al het lekkers en cadeautjes worden binnengebracht zijn ze niet meer te houden, behalve Sander dan. Wel zijn ze effe nerveus bij het zingen van een Sinterklaasliedje. In plaats van ´Sinterklaas Kapoentje´ werd het ´Sinterklaas Pakoentje´ en als kleine Jay vraagt of hij het pakje mag meenemen, zegt hij zenuwachtig met opgewonden koppie ´neememen´. De volle huiskamer schiet in de lach. Vanaf dat moment is het ijs gebroken, behalve voor Sander.

Mijn Pakjespiet gooit er nog maar eens een hand pepernoten uit, doet een dansje met een moeder die haar kroost dan even uit het oog verliest. De kinderen stieren naar Sinterklaas met prachtige tekeningen. Als de hulpsint vraagt om een liedje, zingen ze zonder gêne vol overgave 'Zie de maan schijnt door de bomen´. Hier doe je het als Goedheiligman voor, alle aanwezigen klappen hun handen stuk. Naarmate de middag vordert wordt de sfeer lekker ontspannen, klimmen er zelfs twee kindertjes op mijn schoot, aaien over de volle mooi golvende baard. Het verbaast me dat ze niet zien dat het nep is. Zie het als compliment aan het bedrijf dat zowel mij als mijn Piet op fraaie wijze heeft getransformeerd tot statige bisschop en zijn assistent.

Als de gastheer mij iets te drinken wil aanbieden smacht ik naar een biertje om het vochtverlies te compenseren want het zweet loopt inmiddels met straaltjes langs mijn drijfnatte rug en gezicht. Uw stukkiesschrijver, tevens beste Sinterklaasvertolker na Bram van der Vlugt, houdt de zeiknatte rug recht, vraagt om een glas water dat hij door een rietje opzuigt.

De huiskamer begint te joelen als ik een jonge moeder vraag om even bij me op schoot te komen zitten om een liedje te zingen. Ze kan er niet onderuit want haar kinderen nemen haar bij de hand om plaats te nemen op mijn knie. Uw Hulpsint krijgt het nog warmer, nee, Spaans benauwd. Gelukkig duurt haar liedje kort. Na een kushandje op mijn witte handschoen loopt ze onder luid applaus terug naar haar stoel. Enkele vaders worden, licht onder invloed, wat rumoerig. Als ik dreig met de zak naar Spanje binden ze in. Langzaam voel ik de blaas opspelen, moet dringend naar het toilet voor een bisschoppelijke plas. We nemen afscheid en dan pas zie ik door het raam Sander met een noodgang naar de zak met pakjes rennen!

Joop de Keijzer.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie