Keientrekkers

14 november 2018 om 14:22 Lokaal/Column

Mijn collega's stonden de gids lachend aan te kijken toen hij 'keientrekkers' zei. De gids keek serieus en dus checkten ze mijn blik. Nee dus, geen grapje. Het bedrijf waar ik sinds kort werk heeft zich nog niet lang geleden gevestigd in Amersfoort Noord. ,,Een inburgering in Amersfoort is dan zo gek nog niet" zo legde ik mijn collega's uit. Mijn verhalen over de appeltjesmarkt, Monnikendam en de Nieuwe Stad leverden namelijk geregeld nietszeggende blikken op.

Zo werd ons eerste uitje dan ook een tour door de stad met een gepassioneerde stadsgids. Voor mij ook ideaal, zeg ik eerlijk. De informatie die ik had overgehouden aan de rondvaart van de Waterlijn was immers allang weggeëbd. Tijd voor wat opfrissing. En fris, dat was het zeker. Onze historische stadsgids wreef regelmatig in zijn handen. Hij ging helemaal op in zijn verhaal en wij luisteren met grote belangstelling. Door onze fout waren we later begonnen waardoor de verteller wat krap in zijn tijd zat.

Het verhaal ging in de hogere versnelling. Het werd een avondje opletten, informatie opnemen en genieten. Genieten van een mooi historisch verhaal over de stad, de pittoreske straatjes, de gotische stijl, de trappengevels en de stadsmuren. Het verhaal over de Lange Jan die in opdracht van de bisschop van Utrecht was gebouwd. Hij moest dezelfde stijl hebben als de Dom maar hé, dan wel wat kleiner. Baas boven baas. De genoemde jaartallen gingen mij te snel en ik haakte af. Ik keek om me heen. Het was stil deze woensdag in november, zonder gezellige terrasjes. Al was het volgens de gids wel beter om op de stoep te blijven, een stad blijft immers een stad. Het stadse leven gaat door en houdt geen rekening met groepen binnenlandse toeristen. Zo had ik het niet eens gezien, ik was een toerist in eigen stad.

Er waren twee keientrekkers in de groep waarvan ik er één was. Tenminste dat zei ik, ik was namelijk in het ziekenhuis geboren. Net zoals mijn kinderen. Een gebouw met veel geschiedenis en verhalen. Een gebouw dat onlangs is verdwenen. Als ik langs die plek rijd geeft het me altijd een vreemd soort kippenvel.

De keientrekkers mochten antwoord geven op de vragen van de gids. Mijn collega's hadden mij hoog ingeschat: ,,Jij schrijft toch voor De Stad Amersfoort?" Ik kwam niet verder dan de antwoorden op de vragen over het oudste café en het urinoir in de grond. Mijn kennis had ik schijnbaar vooral opgedaan in het uitgaansleven.

De route bracht ons allen nieuwe inzichten. We maakten uiteraard een foto bij de Koppelpoort. Als we daarna wat doorliepen haalden we de tijd wel in. Met een lege maag, een droge mond en een volle blaas kwamen we op tijd… en vol van nieuwe kennis aan in een restaurantje op het Lieve Vrouwenkerkhof.

Amersfoort is een paar 'Amersfoort' kenners rijker.

Bianca van der Linden-Snel.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie