Van klooster naar rijtjeshuis

AMERSFOORT Vier jaar geleden verlieten de leden van het Franciscaans Milieuproject hun ’Milieuklooster’ dat gevestigd was op landgoed ‘Stoutenburg’. Twee van hen streken neer in Amersfoort-Noord, in een eengezinswoning aan de Hof der Gedachten. Hoe doe je dat eigenlijk, opnieuw beginnen?

Cocky van Leeuwen en Guy Dilweg zijn er 27 jaar met hart en ziel actief geweest. Guy: ,,Die plek vroeg gewoon om een gemeenschap die vanuit de franciscaanse spiritualiteit verbinding legde met de aarde; de paddenpoel, het bos, de moestuin, de dieren, de houtwal. We ontwikkelden een manier van leven waarin alle bewoners, gasten en vrijwilligers zich konden oefenen in een milieuvriendelijk en aandachtig leven. Gezamenlijk werken, bidden, gedeeld bezit en gedeelde zorg. Dat is ons zo eigen geworden dat we niet anders meer zouden willen, ook nu we op andere plekken zijn komen te wonen.”

AFSCHEID Maar dan moet er in 2017 noodgedwongen afscheid worden genomen. De gemeenschap verliest een proces met Utrechts Landschap, dat met het kasteel andere plannen heeft. Guy: ,,We hadden al vier keer eerder op de schopstoel gezeten. Steeds was de vraag hoe onze groep met geringe inkomsten zo’n groot huis zou kunnen blijven bewonen. Dus we hebben al langer kunnen wennen aan het idee dat we ooit een andere plek zouden moeten vinden voor het milieuproject. Dat was steeds een oefening in omdenken.”

Cocky: ,,De rechtszaak, daar had ik weinig vertrouwen in. Voor mij overheerste de dankbaarheid dat we daar zo lang hadden kunnen leven en werken en voor alles wat we hadden ontvangen. Het leek me ook wel wat om weer te gaan wonen in de stad en daar mijn plek te vinden. En die heb ik gevonden. Ik kan twee dagen in de week werken in de tuinen van de Xaveriuskerk (de Frans en Hilde Hof) en theetuin De Heyligenberg. Het maakt mij niet uit waar ik werk, als de verbinding tussen gemeenschap, spiritualiteit en aarde maar bewaard blijft. En dat is op beide plekken het geval.” Guy: ,,Aanvankelijk zat ik er bovenop als het om het project ging. Het was mijn kindje. Ik heb geleerd daar anders naar te kijken. Het was niet van mij, maar van Franciscus van Assisi. Dat gaf me veel ruimte. Als Franciscus wil dat het doorgaat, dan vinden we wel een weg. En anders moet ik het niet eens willen.”

Guy: ,,We hebben in onze woning een ruime plek voor vieringen, gezamenlijke maaltijden, filmavonden, meditatie. Maandelijks hebben we een viering waarbij mensen twee aan twee lopen en zich verdiepen in een thema dat wij ze meegeven. Na afloop geven ze hun ervaringen weer per mail door aan elkaar en zo groeit er iets moois en verbindends uit ons samenzijn op afstand.”

Door Paul van der Harst